Imre bardzo Ci dziękuję :) zawsze z zainteresowaniem czytam Twoje interpretacje... cieszę się, że tekst otworzył furtkę do tak ciepłych wspomnień, choć w nim na przemian ciepło z zimnem...
chmury wpuszcza się z różnych powodów... można bujać w obłokach, można też coś nimi przesłonić i udawać, że tego nie ma...
Dziękuję również za nominację i pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo ładnie.
Przypomniała mi się kuchnia moich dziadków ze starą maszyną do szycia. Już jej babcia nie używała. Raczej był to drugi stolik z "zapasem" gości niedzielnych z całego roku. Kredkami dorysowywałem na zdjęciach okulary i wąsy. No chyba że z dziadkiem grałem w szachy na łuszczącej się starej planszy. Lakier podobnie odpadał na maszynie. Wszystko powoli się rozsypywało. Najpierw wapno ze ścian stodoły, potem zdrowie dziadka po tym jak go koń kopnął w klatkę poersiową. Wreszcie gdy już dziadkowy rower zupełnie zardzewiał zaczęły wypadać ostatnie dni z pamięci babci... aż wszystko straciło spójność. Jedynie wyjątkowo mocno kleiło się niebo do ziemi tak że łatwo było w niego wsiąknąć...

Te chmury to dla mnie tutaj taki czas. Czas gdy resztki pamięci są jeszcze z żyjącymi, widzimy to wszystko co wokół, przestrzeń... Ale jest to już wszystko ich. Tych co odeszli... zupełnie podobnie jak patrzę czasem na tamto puste podwórko i wciąż mam wrażenie że żyje swoim bogatym życiem... tak jak wiele lat temu

Dziękuję Ci za ten wiersz. Było mi bardzo miło tu spotkać siebie

Dziękuję Leszku. Miło, że się podoba :) pozdrawiam

Fajne te cumulusy, ale pewnie i kłopot gdy się ich wpuści za dużo :)
Pięknie napisane i końcówka super.
Pozdrawiam