Wygląda Pan jak Zbigniew Czekała. I tak samo formułuje Pan myśli.
A poezja to nie nauka ścisła...

to i ja.

zapakowałem słowa
kurier
uderzył w drzewo
jak wybuch supernowej

wzruszające Pawle, poprowadziłeś tekst jasno i czytelnie

pozdrawiam

Widzę, że wiersz inspiruje, to i ja pozwoliłem sobie na własną interpretację:

Zapakowałem słowa
w dumę ciszy.
Na palcach wyszły
spod kołdry milczenia.

Powietrze nasiąkło
wonią bezsłowia,
aż gwiazdy poczuły,
że nie wypada

im o tym świecić…

"Zapakowałem słowa w kufer ciszy" i pewnie dlatego jest tu ich niewiele,ale coś jednak jest.
Pozdrawiam

Dla mnie puste słowa. Aż chciałbym zapytać: I co?
Pozdrawiam.

Trochę banalnie i pensjonarsko brzmią metafory dopełniaczowe: "kufer ciszy" i "skrzydła nieba", choć posiadają logiczne uzasadnienie.
Dobrze by było zdecydować się na jakiś 'konkretniejszy' tytuł, bo ten wygląda niezbornie.
Nad tekstem jakieś gwiazdki dla potwierdzenia ostatniego wersu?
Miniatura dość 'lotna'.

dziękuję za inspirację
pozdrawiam

zamknąłem się w wyroczni
z dziurą siedzenia
spuściłem w niej

całego siebie
po cichu
bo tak lepiej
spokojniej
a wszędzie
tylko
gwiazdy
gwiazdy
gwiazdy

i droga mleczna
trzeba kosmos wytrzeć

Hmm, chyba, niestety, nie udało się ich Panu tam zapakować. Pozdrawiam i powodzenia.