Epitafium kałuży

Ciągle pamiętam drewniane karabiny i dni,

kiedy granicę wszechświata wyznaczał skraj lasu.

Nie istniał wtedy żaden wielki wybuch,

ani fizyka kwantowa teorii super strun.

Niezliczone ilości wielowymiarowych wszechświatów

były bez znaczenia, jak bez znaczenia są wszystkie próby

rzucania samym sobą o własne doświadczenia.

Świat był jeden, niepodzielny i dobry.

Dziś, tak jak wtedy, w kałużach umiera deszcz

przyłapany bladym świtem i twarz odbita -

świadomość czasu, który tak jak ziemia

potrzebuje mogił do życia

Ilość odsłon: 3257

← Poprzednia 1 2 Następna →

2-2 2-2 2-2 2-2 2-2 2-2 2-2

grudzień 06, 2017 08:11

mandarynek, LeszkuJ, dziękuję za dobre słowo.

2-2 2-2 2-2 2-2 2-2 2-2 2-2

grudzień 06, 2017 07:36

Bardzo dziękuję za nominację.

2-5 2-5 2-5 2-5

grudzień 05, 2017 20:46

To dobry wiersz, taki prawdziwy.
Pozdrawiam

Konto usunięte

2-5

grudzień 05, 2017 20:36

po prostu podoba mi się poprowadzenie tematu, dlatego nominowałem, bo uważam, że to dobre pisanie

2-3

grudzień 04, 2017 23:35

Zaciekawił mnie ten wiersz, jest niebanalny, dziś mam nastrój na takie depresyjne wiersze. Pozdrawiam :)

← Poprzednia 1 2 Następna →

Spis rzeczy