Maksymilianie, dziękuję!

Leszku! Cały wieczór będę się do Ciebie uśmiechać za ten komentarz, a może nawet trzy dni, kto wie:)))
Dziękuję!

Pasowałby mi tu anioł, ale jak go nie ma to też dobrze.
Pozdrawiam

Ciekawie :)

Marku, zaraz ciachnę pauzę z przyjemnością, dałam ją tylko dlatego, żebyś przyszedł i powiedział, że nie powinno jej być :) Jeśli chodzi o "ogarnięcia", to tu jest pewna trudność, bo tekst zmieniony, ale pisany w latach dziewięćdziesiątych, więc wiesz co z tego wynika :))) Musieli ludzie czytać i wykorzystali w mowie potocznej :))) Dzięki za komentarz. Uważam, że czas ma niewielkie znaczenie jak tekst brzmi...

Nurio, dziękuję za komentarz. Przypomniały mi się czasy, kiedy spotykaliśmy się, żeby się pośmiać, pobyć ze sobą. Ktoś wyciągał zakurzony akordeon, ktoś inny szufladę pełną sztućców, to była świetna perkusja, Boże jak te widelce latały! Dziękuję Ci, że przyszłaś, bo teraz jestem pewna, że muszę tekst zmienić albo wyrzucić.

"spotykać się w spotkaniach" o jezusicku, gorzej już nie można ?
Dalej: krwiobieg treści, włókna pamięci...
dalej : zrzucający, milczący, rozczesując, niezajmujące...grzechoczą te ące jak widelce w metalowym pudle.
Druga cząstka do przyjęcia, ale całość wg mnie, to wersja warsztatowa.

Zastanawiam się nad celowością tej pauzy w tytule. Żargonowe "ogarnięcia" nijak tu nie pasuje - przecież nie pisze tego nastolatek. Wiersz ciekawy, bo inny. Zdrówka.