Dzięki, Imre. Masz takie fajne komentarze.Kiedyś lubiłem noc, teraz już mniej, chociaż gdy nie mogę spać, nikt się nie czepia, że siedzę przed komputerem. Bywam ćmą, tak jak cień Geda z "Czarnoksiężnika z Archipelagu". Uciekałem przed nią. A wyjścia są dwa: albo zaakceptować "drugie ja", albo je zniszczyć. Wraz z sobą. Inaczej się nie da.
Pozdrawiam i dzięki z komentarz.

Ciekawie tu piszesz

Czytam o nocy która powinna przynosić ukojenie ale nie może. Tylko zwabia myśli. Nie muszą być złe, nie wszystkie. Ćmy mimo swej czerni są bardzo kolorowe- odcieniami i fakturami. Tu ćmy są bólem, są nieustannym cierpieniem w niemocy przebicia się do wolności.

Ciekawe że giną kaleczą się częściej na małej żarówce niż w promieniach słońca. Tu poranek daje ukojenie. Dobry sen.
Ćmy nie muszą umierać. Mogą żyć obok nas

Dziękuję i pozdrawiam Cię serdecznie

Dziękuję wszystkim za komentarze.
Pozdrawiam.

przeżyć noc, bo ta tu, jest okrutna.

pozdrawiam

Jest tu symbolika która mi się podoba.
Pozdrawiam

Jest tu potencjał, ale wart jeszcze "doszlifowania". Tomku, czytałem komentarze pod innym tekstem i uważam podobnie co przedkomentatorzy - poszukaj swojej formy, może bardziej zbliżonej do publicystyki. Warto byś poszerzył kwestie poruszanych zagadnień. Pozdrawiam

ten fragment mi się naprawdę podoba:

sączący się ćmiący ból
rozwarte wargi dnia
wchłaniają ćmę

jest to prawie haiku, tylko może trochę za bardzo metaforycznie, ale mimo wszystko fajne.

To miniatura, nie wiersz.
Pozdrawiam.

z pamiętnika neptyka. ;)
wiersz z liceum był bardziej rozbudowany. pozdrawiam