W styczniu nad ranem jest niebiesko.

W mokrych gałęziach i brudnych liściach

coś oddycha, a potem cichnie powoli.

To noc zostawia na śniegu krucze ślady,

są tam dopóki miasto nie puchnie od kroków.

Budzę się wtedy i słodzę herbatę.

Jest zimno, więc myślę o ostatnim lecie — 

o owadach umierających w ulicznych latarniach i

tych wszystkich chłopcach, z którymi bywałam.

Coś mi mówi, że zimą jest tu jeszcze niebezpieczniej.

Na przystankach lgnie się do obcych spojrzeń,

a w knajpach szuka rozgrzanych rąk.

Dlatego muszę zostać i dopić herbatę,

albo uciec zanim zrobi się ciemno.

Bo styczeń, krwiożerczo żywy,

ocieka potrzebą oswajania, 

pełen chłopców płochych jak zmarznięte wróble.

cykl Atrybuty zimy