Dzięki, Joanno. Faktycznie, twoje - ładniej, a ciebie - rozjaśnia tekst. Chociaż to "ciebie to jeszcze zobaczę, czy mi przez gardło przejdzie. "Uliczne" reanimacje (były dwie) są obrzydliwe. Raz facet odjechał karetką, lecz umarł za parę dni. Przy drugiej przyjechało pogotowie, pognietli trochę i zakończyli reanimację.
Pozdrawiam.

Tomku, bardzo osobiście przyjmuje ten tekst
i nie powiem ładnie czy nie
dobrze czy źle
po prostu, wróciły wspomnienia
ale
"Twe" → Twoje, a "cię" → ciebie

tak bym napisała


Pozdrawiam

Z kilkudziesięciu reanimacji raz udało mi się ożywić Panią, lat 85 przy pomocy uderzenia pięścią w mostek. Raz na ulicy: Pana, męża znajomej salowej. Resuscytacja udana, pojechał do szpitala, gdzie "żył" jeszcze około tygodnia. Moje zdanie na ten temat: najgorzej, jeśli się uda. "Ocalony" ma szansę na "stan wegetatywny" (czyli w charakterze roślinki) do czasu, aż zabije go zapalenie płuc, lub sepsa z odleżyny. To jest przypis do tekstu.

Ja czytam i o jednym i o drugim.

Dzięki, że wpadliście. Mgło, nie doznawałem aż takich skrajnych uczuć, tekst jest metaforą. Ale, jeśli do Ciebie trafia, to dobrze; każdy czyta inaczej.
Leszku: Tekst jest o bezsilności, nie o reanimacji. Resuscytacja jest jedynie rekwizytem.
Pozdrawiam.

Bardzo mnie ten tekst poruszył
Kto nie patrzył w gasnący wzrok najbliższej osoby nie do konca bedzie potrafił zrozumieć tą ciszę i chwilowy stan zawieszenia

Wiersz jest o reanimacji a myśleć można na różne sposoby.
Pozdrawiam

Czego?

Instrukcja ?

Nie mylisz się, Dziwna. W każdym razie takie miałem intencje.
Pozdrawiam.