Zadzwonił dzwoneczek i do pracowni czasomistrza weszła szybkim krokiem młoda, elegancka kobieta.

- Chciałabym coś cofnąć! – powiedziała szczególnym tonem.

- Co? – zapytał nieuprzejmie łysy mężczyzna, który w poprzednim życiu był ojcem kudłatego chłopaka.

- To, co kiedyś wykrzyczałam do mojej matki – odpowiedziała kobieta zdejmując cieniutkie, skórzane rękawiczki.

- Żywej, czy umarłej? – zapytał mężczyzna, odwracając wzrok.

- Teraz, czy wtedy? – zapytała kobieta, kładąc rękawiczki na ladzie.

- Wtedy – odpowiedział mężczyzna, odwracając się do niej plecami, jakby chciał pokazać, że nic go nie obchodzą jej osobiste sprawy.

- Żywa – odparła kobieta.

Mężczyzna podszedł do urządzenia, które przypominało stary magnetofon szpulowy i pokręcił pokrętłem. Rozległ się pisk, a potem trzaski. Mężczyzna sięgnął po mikrofon i nie odwracając wzroku od urządzenia postawił go na ladzie, tuż przed kobietą.

 - Proszę mówić, żeby było zamiast tamtego – rozkazał. – Tylko krótko!

- Jestem kretynką! – rzuciła kobieta do mikrofonu, a potem odwróciła głowę, żeby ukryć złość pomieszaną ze wzruszeniem.