Pogubili mi się gdzieś pacjenci. Na wizytę przyszło sześć osób, z całą pewnością mam ich więcej. Szukam po salach – nie ma. Z wyjątkiem okruszyny z życia, Pani Ani, związanej pasami bezpieczeństwa. – Pani Ania w końcu tu umrze, leki nie działają, elektrowstrząsy dają kilkudniową poprawę. – Znów trzeba jej było założyć, przez nos, rurkę do żołądka, nie chciała jeść ani pić, ani zażywać leków. Teraz musi leżeć w pasach, żeby nie wyrwała sobie tej rurki i nie zniszczyła innej – z kroplówką. Jest kilka razy dziennie wyprowadzana w towarzystwie dwóch silnych panów. Leżąc tak, łatwo o odleżynę, o zapomnienie w jaki sposób się chodzi…

Czuję się jak Charon, który przeprawia ludzi na drugi brzeg Styksu. Pani Ania czeka. Nie ma pod językiem obola, właściwie nie powinna mnie interesować.

Wysycha mi w ustach. Popijam wodę z kranu, aby ktokolwiek potrafił zrozumieć, co mówię.