Poszeptałbym z tobą na tamty stricto międzyludzkie, ale boję się, że mógłbym paść po pierwszych dwu zdaniach. Ale nie tylko dwa ale nawet trzy nadają już mi powagę sprawy, o której jest mowa. Woda nie umyje moich rąk ale oczyści fundament, na którym postawiono burdel. Bo jak burzyć, to doszczętnie, jak budować, to /od dymu z komina/. Jak kochać, to misternie wróble, które krzyczą o wartości życia. Tak. Pozdrawiam

Dziękuję za podzielenie się przemyśleniami na temat wiersza.
Ula, Joanno - dusza brzmi podobnie jak szept. Coraz trudniej go spotkać.
Leszku, oczywiście, że nie znam nawet niewiarygodnej odpowiedzi. Między innymi dlatego piszę.
Pozdrawiam.

Stare nieczynne cmentarze, zazwyczaj przy kościołach albo zapomniane gdzieś… w lesie. Jest ich bardzo wiele są bardzo tajemnicze, zatrzymują - podobnie jak ten wiersz. Pozdrawiam

Ciekawy temat, podejrzewam Tomku że nie znasz wiarygodne odpowiedzi i to jest problem, ale pisz bo warto.
Pozdrawiam

A mnie zawsze zastanawiają wrony na cmentarzach. Które na czas pogrzebów siedzą w ciszy na wierzchołkach drzew. Może to duszę zmarlych są w nich.
Pozdrawiam serdecznie