Wyobraźmy sobie, że ktoś się nami bawi, że jesteśmy maleńkimi elementem jakiejś układanki. Niewidziana ręka bierze nas i ślizga się opuszkiem kciuka po naszych miniaturowym ciałkach, aby za chwilę odłożyć na bok. I tak w kółko. Aż do momentu, kiedy wreszcie zdecyduje, co z nami zrobić. Nie mamy prawa nic powiedzieć, możemy tylko czekać i modlić się.

- Mam kolorowe szkiełka do oglądania rzeczywistości – wyszeptał kudłaty chłopak.

- I co z nimi robisz? – dziewczyna była wyraźnie zaciekawiona.

- Zaciskam w garści i chowam do kieszeni, gdzie są wszystkie skarby.

- Pokażesz?

- Teraz jest ciemno. Nic nie zobaczysz.

- To pozwól mi je poczuć! – i nie czekając na odpowiedź, wsunęła rękę do kieszeni. – Jakie one są miłe w dotyku.

- Znam wszystkie kształty. Wyczuwam je palcami. – powiedział z dumą. - Czasem się nimi bawię w układanie witraży, a czasem tylko przecinam skórę, do bólu.