| Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć,
ukryć pamięć w wierszach, obmyć brzegi rzeki
z popiołu, niech we mnie sen wzrośnie jak ziarno.
Zatęsknię za wizją tak jak ból realną
i połączę nasze uśpione sylwetki.
Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć.
Gubi wyrazistość błękitne wahadło,
czas w oczach zamiera na mgnienie powieki,
z popiołu sen we mnie wyrasta jak ziarno.
Czytasz z mojej ręki, cicho przenikają
pomiędzy palcami twe kruche kosteczki.
Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć.
Styczeń prószy śniegiem, dom pachnie herbatą,
nigdy nie wiadomo, kiedy mnie odwiedzisz,
z popiołu powstajesz czy wzrastasz jak ziarno.
Zapach cię prowadzi drogą zakazaną,
chowasz się w narracji jak w ciepłej pościeli.
Już po solilokwium, więc pozwól mi zasnąć,
niech biały wiersz w tobie wyrośnie jak ziarno. |
|
Komentarze
Tomek
luty 13, 2018 14:29
wiersz zgrabny, dobrze mi się czyta, z wyjątkiem owego *solilokwium. Musiałem szukać po Internecie.
Smutny i niepretensjonalny, co z reguły piszę o tekstach zawierających trudne do znalezienia i nieznane mi słowa.
Pozdrawiam.
wokka
luty 13, 2018 11:02
Po zakończonym solilokwium, trwa nadal solilokwium.
Nie kończy się,ponieważ pamięć i ból po stracie nie pozwalają.
Ciekawy pomysł i przekonywujący wiersz.