Kudłaty chłopak miał niezwykłą umiejętność – może dar, a może przekleństwo, ale nigdy nie chciał o tym rozmawiać. Zdecydowanie wolał słuchać.

A ona była porywającym sopranem koloraturowym, charakteryzującym się skalą h do fis3 i bardzo dużą ruchliwością. Kiedyś wyśpiewała mu całą prawdę. Przedłużające się próby, podróże artystyczne i że tamten był tenorem, którego skala oscylowała między c a d2. 

Już od dawna ją o to podejrzewał, odkąd zaczął wyczuwać w jej głosie jakiś fałsz, kiedy opowiadała mu o koncertach i wyjazdach.

Chłopak rozejrzał się po sali i skinął na kelnera. Mężczyzna podszedł niespiesznie:

- Czy smakowało? – wymamrotał kelner, a w jego głosie można było wyczuć znużenie.

Kudłaty skinął głową i poprosił o rachunek. Nie mógł się powstrzymać, przed ostatnim łykiem Château Pontet-Canet, rocznik 2009. Przymknął oczy, wsłuchując się w odgłosy dochodzące ze wszystkich stron sali.

- 2009, to był naprawdę znakomity rocznik, nigdy mnie nie zawiódł. – wyszeptał.

Kudłaty chłopak gwizdnął na taksówkę. Kierowca, starszy facet w słomkowym kapeluszu słuchał bluesa.

- Czy może pan zrobić trochę głośniej - poprosił, a tamten chyba wywnioskował, że mu się nigdzie nie spieszy, bo wiózł go okrężną drogą przez pół miasta. A miasto zasypiało.

Kudłaty chłopak przestał chodzić do opery. Nawet ominęło go wspaniałe wykonanie partii Królowej nocy, w jej wykonaniu. Jeszcze przez jakiś czas znajdował w skrzynce repertuar na następne sezony, ale ktoś wreszcie uznał, że chyba już nie warto.