Płomin Fenrir: Przepis na księżyc. Serwis poetycki.

nocą, gdy domy tracą głowy

i papierosowe guzy,

patrzę na drewno horyzontu,

które przecina księżycowa piła.

mam zbyt krótkie ręce

albo niewybredne oczy...

guzik pod parasolem paznokcia

łączy jedynie kołnierz kosmosu.

planetarium szyby

łapie oddech,

żebra galaktyki są nagie.

na mchach kości osiada lód,

który stąd

nazywają gwiazdą.

przepych kosmosu zadziwia.

tyle połkniętego dźwięku...

że pomykający okruch

przypomina nutę.

kładę się,

jak płaszczka pod wydmę kołdry,

mogę jedynie udawać, że pływam

w morzu piasku.

jak smakuje ciasto księżyca?

szczypta zespolonych ust,

dwie planety

pod polewą z powiek,

ślimak złapany w słuchawkę,

kromka czarnego sera...

zapytaj ich, zapytaj gwiazd,

które mają mnie za posąg,

za rycerza księżycowych guzików.

nie pytaj ludzi...

jestem tu – pozbawiony strzał cudzych oczu

i tarczy z ognistym ogonem.

wskazówki zegara wciąż

grzebią po kieszeniach

albo łamią ręce.

wiszę ponad światem,

planeta ziemia jest niebieska,

a ja – taki zielony...

Spis rzeczy