Płomin Fenrir: Wieczne dziecko. Serwis poetycki.

życie to teatrzyk.

zawieś dłoń nad lampą,

widzisz?

tak powstały pierwsze scenariusze.

ktoś zrobił tę lampę

poeta wykuł jej cień –

dłonią, która niczego nie dotyka.

bez niego byłaby tylko

kroplówką dnia.

za wytrzeźwienie z dzieciństwa

płaci się łzą wystruganą na monetę

jak na pirackim statku.

łzy to zbędny balast,

spuszczajmy je po rzęsach!

czy powinniśmy się nad tym martwić?

okręt bez załogi tonie tylko na morzu.

gdyby statek w płonącej sierści,

wierzgał z ludzką wszą na grzbiecie

i tak połamałby maszt na brwi,

przy podrygu gapiowatego oka,

opadając na dno rozłożonych rąk.

z poety nie wyrwiesz dziecka,

jak bukiet księżycowych kiści matce

z orbit piersi, który płaczem

gasi każdą kometę niespełniającą życzeń.

czy smoczek w ustach sprawi,

że przypali sobie język

i zamilknie z czerwonym polikiem?

czy śliniaczek powstrzyma słowa

przed upadaniem i kiełkowaniem

na podeszwie buta?

a może piżamki przekonają go,

aby już się nie obudził?

nie,

on obrazi się na cały świat,

jak to dziecko,

zacznie kopać pod nim złośliwe dołki

aż nie dopilnuje pewnego dnia

pory karmienia szpadla

i zakrzepnie strupem,

którego kiedyś ktoś rozgrzebie.

to pewne, często to robimy,

jakbyśmy myśleli,

że pod tą brązową mumią

zachowała się krew,

która kiedyś w nas płynęła –

a jedyne co tam znajdujemy

to tylko atrament,

którym przestaliśmy już

pisać listy.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Spis rzeczy

Akcje promocyjne

Inne

Forum

Płomin Fenrir

Wieczne dziecko

Komentarze