deptak gwarem pęcznieje, tłumy w rajskim ogrodzie
sączą niebo przez słomki. w ustach smak curaçao.
dejá vú. wieczór pachnie bzowo, bzowo-nieznośnie.

znad stolików, znad szklanek głośny śmiech się rozchodzí
z zeszłoroczną beztroską. nic się tu nie zmieniło,
jakby tamten maj nadal gościł w rajskim ogrodzie.

śpiące łodzie czekają przy znajomym pomoście -
białobrzuche rumaki. tak zwyczajnie popłyną
świtem. wiatr wzburzy grzywy bzowo, bzowo-nieznośnie.

mocno trzymać się siodła i emocje na wodzy,
nie pamiętać, że usta miały barwę zbyt sino -
fioletową, jak kwiaty tuż przy rajskim ogrodzie.

drugi brzeg za daleko. jesteś kroplą na wiośle -
kilka chwil trzymasz formę, zanim znów rwana siłą
przyciągania, toń zmącisz bzowo, bzowo-nieznośnie.

psa zabrano. nikomu nie dał podejść do łodzi,
wypatrywał cię w tłumie, jakbyś zaraz miał z rybą
wrócić, równo podzielić. czasem w rajskim ogrodzie
są kolejki. maj drażni bzowo, bzowo-nieznośnie.