Morze przejdziesz, jeszcze tylko,
kilka wiast pare staj.
Może wiatr Cię oszołomi,
zwirni, zliści.

Może stworzą w Tobie
piekło-gród , otchłań kraj.
Może Anioł da błękitną
wstążkę myśli.

Może uda Ci się zdobyć
szczytów szczyt, skrajów skraj.
Może tylko drzwi uchylisz
i kres znajdziesz?

Może jutro rano umrzesz,
albo żyć będziesz wciąż
i wraz z końcem świata tego

ZMARTWYCHWSTANIESZ!

Jakoś dziwnie brzmi bardzo znajomo

zupełna przemiana

Aidegaart: mrocznie ;)

kb: haha, no masz! widzimy to samo...pomrocznie

Gdyby nie to, że w sieci różnie to bywa,
Stawiałbym na nastoletnie pióro pod wpływem hormonów, romansów i prognozy pogody.

Można pisać i tak... może znajomi się zachwycą.

Osobiście sugeruję, by przygodę z poezją zacząć od zapoznania się z autorami nam współczesnymi.
Przecież można przekazać swoje myśli językiem klarownym a eleganckim, bez używania wehikułu do podróżowania w czasie.

o, zgrałem się z tą wodą z Aidegaartem :)

abstrahując od patos-stylu całości (za którym delikatnie mówiąc nie przepadam) jak dla mnie szczególnie mało udane jest to porównanie:

"Niczym woda z cieknącego kranu,
Umrę dziś pomiędzy wami."

takie przepraszam - pomieszanie z poplątaniem.
woda - bez niej życie jest niemożliwe, jednak sama w sobie jest martwa. nie mówi, nie patrzy i nie chodzi do pracy ;)

wytarty do cna motyw - żadnej oryginalności, próby wyjścia poza oczywiste.
"woda z cieknącego kranu...między wami" dlaczego?! dlaczego?!
potem..to już nie wiem, co się dzieje: raz się narodzi, potem umrze w tym samym czasie - no jak tak można?