zamyśliłam się i kawa wystygła

ale co każe siedzieć i patrząc na ogród

widzieć las, strumień, łąkę

przecież nie urodziłam się na wsi

mój blok z białoszarej cegły przyklejony do podwórka z trzepakiem

ciagle jeszcze trwa wśród innych sobie podobnych

z oknami vis a vis

nie urodziłam się na wsi

ale w każde wakacje z podrapanymi kolanami

biegałam po opłotkach

trwożnie przyklękając przed  figurką na rozdrożach

w niedzielę dzwony poruszały całą okolicę

furmanki jedna za drugą sunęły do kościoła - wiśta wio, woźnica

smagał batem powietrze pachnące skoszonym żytem

jakże inne od tego co rozpłynęło się w ciszy

rozerwanej dzwonem zwołującym żałobników