Nie wiem, dlaczego jest wciąż źle,

   lecz tego już nie zmienię.

   Powiem słów parę, wyrażę się -

   wychodzi pierniczenie.

   Bo tak po prawdzie to się liczy,

   by sobie popierniczyć.

   W końcu zamilknę - czasem trzeba,

   lecz przyjdą ze swoją racją

   i wyjdzie na to, żem się pogrzebał

   "niemą konfabulacją".

   A przecież właśnie to się liczy,

   by sobie popierniczyć.

   Późna godzina – już wpół do trzeciej,

   po dniówce jestem cieniem;

   wkrótce mnie wyrko i senność zmiecie

   przez takie pierniczenie.

   Więc jutro wstanę też lewą nogą,

   sprawdzę kasę, przeliczę,

   no, i z radości zatańczę pogo -

   wystarczy na pierniczek.

   Bo tak naprawdę każdy chce

   se popierniczyć, czyż nie?