nobody

Amalgamat

gdzieś jestem w połowie drogi
między obłędem i zmętnieniem źrenic
czasem widzę cię w szybach przejeżdżających tramwajów
chodź opatrz mi rany
obrażenia wewnętrzne
ale to nie ty
i jem amalgamat
takie tanie brzydkie wypełnienie pustki

zapuszczam korzenie w doniczce bez ziemi
o czwartej nad ranem
w pustym tramwaju
szukam równowagi między zenitem a dnem
po tym panika nie wchodzi w polemikę

dopóki suma upadków jest nie większa niż liczba podniesień
ciężko oddycham

nierzeczywistość jaka jest nie każdy widzi
nie każdy się domyśla

a co jeśli umarliśmy i tylko nam się wydaje że żyjemy?

Ilość odsłon: 1213

x l a x

2-5 2-5 2-5 2-5 2-5

kwiecień 20, 2018 23:27

Odważnie porozpuszczane myśli; jest parę ciekawych fraz. Trochę końcówka zamiera, zamiast zapodać mocniejszy akcent.

piwoniewiersze

2-4 2-4 2-4

kwiecień 20, 2018 21:54

someone podoba mi się ta Twoja nieoooczywistość. Pozdrawiam z tramwaju.

Leszek.J

2-5 2-5 2-5 2-5

kwiecień 20, 2018 21:43

Po naprowadzeniu dużo jaśniej :D

nobody

2-2 2-2 2-2 2-2 2-2 2-2 2-2 2-2

kwiecień 20, 2018 20:50

Leszku, patrząc z dzisiejszej perspektywy trudno mi się z Tobą nie zgodzić, to może trochę rozjaśnię - podmiot liryczny tego wiersza ma umysł mocno przeżarty przez prochy = pewnie nie do końca czytelny przekaz i nieco wyjałowiona treść. Tytuł natomiast został nadany przeze mnie w momencie nieutożsamiania się z nim, ot, takie małe rozdwojenie jaźni, stąd ten dysonans. Pozdrawiam :)

grzybowa

2-5

kwiecień 20, 2018 20:34

kilka fajnych fraz w tym wierszu jest
najfajniejsza imho to
dopóki suma upadków jest nie większa niż liczba podniesień
lubię takie techniczne, fizyczne itp. :)

Konto usunięte

2-3