Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki

Dzień dobry! nie śmiem budzić, o wdzięczny widoku!
Jej duch na poły w rajskie wzleciał okolice,
Na poły został boskie ożywiając lice,
Jak słońce na pół w niebie, pół w srebrnym obłoku.
 
Dzień dobry! już westchnęła, błysnął promyk w oku,
Dzień dobry! już obraża światłość twe źrenice,
Naprzykrzają się ustom muchy swawolnice,
Dzień dobry! słońce w oknach, ja przy twoim boku.
 
Niosłem słodszy dzień dobry, lecz twe senne wdzięki
Odebrały mi śmiałość; niech się wprzódy dowiem:
Z łaskawym wstajesz sercem? z orzeźwionym zdrowiem?
 
Dzień dobry! nie pozwalasz ucałować ręki?
Każesz odejść, odchodzę: oto masz sukienki,
Ubierz się i wyjdź prędko - dzień dobry ci powiem.
Ilość odsłon: 1188

Komentarze

styczeń 28, 2018 23:25

Mickiewicz się z pewnością ucieszy z szóstki, choć w grobie. :)

styczeń 28, 2018 23:08

Świetnie napisane - bardzo mi leży. Pozdrawiam, pozytyw na szóstkę.