poznałem kawałek asfaltu,
zmarszczki, nierówne fragmenty drogi publicznej,
użytkowane przez stada jeżdżących w kółko 
nie mogły uwierzyć w zainteresowanie ich strukturą

najmniejszym ubytkiem w ciemnej, niegdyś litej masie,
w czułe spojrzenia na wyblakłe pasy,
pełne skupienia kroki, gdy palce stawiałem
jakbym stąpał po szkle lub lodzie podczas odwilży,

uważał, by nie zranić, nie wgnieść, nie skazić
podstarzałej ulicy kolejnym odbiciem stopy,
która nic nie znaczy dlatego wszędzie stara się 
zostawić ślad po sobie, ciche wspomnienie,

poznałem kawałek asfaltu, usiadłem jak na podłodze,
dłońmi głaszcząc stary grzbiet węża, przestał
gubić skórę, zdartą do żywego przez czas i natręctwo

nieruchomy, rozciągły symbol komunikacji,
umiejętnego poruszania się w świecie, prób logicznego planowania,
symbol stwarzania surowych i martwych miejsc,
gotowych, by zostać zasiedlonymi przez ludziki

których obojętne spojrzenie mija kawałek asfaltu,
zapatrzone w dotykowe ekrany, z kabelkami w uszach,
w oczekiwaniu na rozkaz lub prośbę, na czyjś znajomy głos,
na dobrą lub złą wiadomość lub inną jeszcze informację,

którą ja teraz mam w dupie, bo tam nikt jeszcze
nie zamontował kabelków, by łatwiej można było połączyć się
w tak dobrze zorganizowanym świecie,

gdzie ludzie gubią siebie, wartości, rozum,
ale przecież to nic, w mieście jest coraz więcej hot spotów