Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki

Szkolny dzwonek. Nie poznaję
mężczyzny z białymi włosami,
przetarte w popłochu okulary
z wolna otwierają pamięć.
Wyjrzały pierwsze słowa i inne
- takie, które utraciły ważność;
rozmawiamy jak dzieci przez głuchy telefon.

Na pożegnanie podajesz rękę,
przez mgnienie jestem w tamtym czasie.
Nie wiedziałam, że przemilczane pytanie

może wzruszyć.Tak po prostu.
Ilość odsłon: 1169

Komentarze

maj 16, 2018 21:17

Podobnie jak Leszek
a już na pewno jak Tomek
i ciut jak grzybowa

Pozdrawiam :)

maj 16, 2018 19:46

No tak, po latach to wiadomo...
Pozdrawiam

maj 16, 2018 18:49

za mało na wiersz

Ada

2-42-42-42-42-42-42-4

maj 16, 2018 15:06

MiaMia - dzięki, że zajrzałaś:)

Ada

2-42-42-42-42-42-42-4

maj 16, 2018 15:05

Tomku - dziękuję:)

maj 16, 2018 05:14

To do mnie trafia. Bardzo.
Pozdrawiam.

maj 16, 2018 05:04

Jest trochę żalu, ale przede wszystkim akceptacja, pogodzenie. Lubię pisanie obrazami. Podoba mi się.
Pozdrawiam.