Ławeczka pod gruszą nie toleruje notorycznych wagarowiczów

Rzewnie u Ciebie. Zauważyłem, że peel to taki antropolog, który jest niby stamtąd, ale ma zaplecze. Pije z lokalsami, czuje klimat, lecz wie, że to już nie on. Pozdrawiam

po prostu serce się dla mnie kraje
gdy komentarz pod tekstem jest lepszy od moich wypocin. i nie jest to zazdrość, tylko zrozumienie
stanu rzeczy. wtedy czuję, że gdy Miszka na oklep jedzie, to nie ma czasu na frasunki we wsi

to ja chyba oczadziałam chcąc Cię pocieszyć:)

pięknie dziękuję za wizytę i opinię

W zapowiedzi są trzy kroki i w wierszu są.
Komentarz meszuge świetnie uzupełnia
Pozdrawiam

ot, oczadziałem chyba pisząc takie coś

...czasami ( a może przede wszystkim) ta cisza ma decydujące słowo...
nie każdy ma odwagę ją w(z)burzyć....
cisza 'załatwia' wiele spraw - odcina, niekoniecznie 'umywa', dzieli, zamyka, 'jest dobra na pamięć, zamyka wszystkie drzwi"- jak pisałam kiedyś w swoim 'mroku'...
lubię ciszę - uspokaja:)

co do reszty wiersza: mówi się, że mój dom jest tam, gdzie jestem...i to jest prawda - rozumiem Twoje kotwicowisko, ale to miejsce jest tylko w Twoich wspomnieniach...bo w rzeczywistości tego 'miejsca' już nie ma... przykro mi...

https://www.youtube.com/watch?v=n88MReEC27k

Paliłem biełomory, bywałem na kotwicowiskach.
Spokojny, nostalgiczny wiersz, pełen niebanalnego uroku.

wprawdzie reguła dopuszcza pisownię rozdzielną, ale jakoś dziwnie wygląda to "nie zaczepiane"

wiersz jakoś tak miejscami próbuje żartować, a potem jest sentymentalnie i znów udaje, że żartuje
jakby peel się wstydził swoich uczuć