W Wenecji nalegałaś na spotkanie, 
a ja na śmierć, lubię obracać ją w palcach 
i rozbierać z tych wszystkich wzruszeń 
i wstrząsów. Ale dlaczego w Wenecji, 
a nie w Krośnie albo Jaśle? 

Tam się stają moje noce i dni.

Wytrzymaj ze mną nad Jasiołką czy Ropą,

dam ci tyle strachu, ile zechcesz przyjąć,
będę dotykać twojej białej skóry
i długich wersów. Powoli zacznie nas ubywać,
tylko nakastliki spuchną, a ziemia ograbi 
ze świętych obrazów. Stare drzewa rosną na tym,
co umarło, dotykając konarami nieba.

Widzisz, ten luty jest jak pożegnanie,
od wczoraj ślepy i mroźny, 
to, czego ze mnie nie weźmiesz,
zostanie w bukowym lesie albo wierszu.

W drewnianej chacie pojawią się
czarny od węgla dziadek, Marcin organista,
wiotkie ciotki, które nie umiały oprzeć się miłości,
teraz ich włosy oplatają kamienie Promnic i Wisłoki,
żylaste babki, a z nimi strach przed kołymskim głodem
pomieszany z lutowym postem

i słowa zapisane w księdze,

nikogo już nie zbawią.