mam wrażenie, że gdyby autor był grzybiarzem i szedł z ukochaną blondynką na rydze, ścinałby je i zagrzebywał w ściółkę tuż przed jej nogami, żeby sobie "sama znalazła"

Po tuningu:


Sny umierają z nadejściem świtu

Bezwolne ruchy w przód i w tył. W hipnozie
człowiek potrafi zrobić rzeczy niewyobrażalne,
pokonać ciężar aniołów na plecach.
Pod łopatką tkanka bliznowata,
rozdrapywana codziennie, z nadzieją na odrost

skrzydła. Unosiły na wietrze - jesteś jak choragiewka.
Tak samo chwiejny w swoim łakomstwie.

W snach płoną włosy, a od nich zajmuje się las.
I ruda zdobi ścianę czerwienią maku, który zawsze mieszkał
w jej głowie - oczy otwarte już tylko na zdjęciach.

Gryzę się w język,by schwytać słowa
i puszczam się szybko,patrząc jak powoli odchodzisz

Proponuję najpierw poprawić literówkę w tytule (dość oczywistym), potem wstawić pauzy po przecinkach. Niefajnie brzmią tu komunały typu "człowiek potrafi zrobić rzeczy niewyobrażalne", "pokonać siebie" lub "Pierwsi będą ostatnimi" - po prostu na tym poziomie poetyki nie wypada wrzucać banałów. Zawsze da się znaleźć coś zastępczego, swojego... ;-) Pierwszy wers za mocno epatuje bezokolicznikami. Co do tematyki, to na jedno przeczytanie - zbyt off-owa i 'odległa'. Pozdrawiam

Bardzo ładnie Pani pisze!

Panowie, dziękuję za odwiedziny i komentarz :)
Pozdrawiam

Jest wiersz, przedostatni wers taki wieloznaczny.
Było co czytać
Pozdrawiam

Mądry wiersz, wg mnie. Większość ludzi wypiera swoje "drugie ja", które istnieje w każdym. A najwięcej złego powstaje z lęku właśnie, nie ze złości.
Dobrze napisany, nie wiem, jak tam nasi Krytycy, niech oni oceniają zalety czy wady konstrukcji.
Pozdrawiam.