oj, był se taki Potocek, co niy mioł imiynia. moze to dlotego, ze nie był z Warszawy, abo Krakowa… no nie wiym.z Gory był, jakby łod samego Pana Boga.  snuł się biydocek smyntnie miyndzy kamiyniami - (co jus nie jednego poete widziały, a nie pynkły). snuł sie, snuł, a jak przysła burza – łogromnioł!

prawie mie kiesik utopił nieborocek, ale wiycie, „prawie” stanowi jakonsik różnice, gdy potocek topi połetke co nie wiy - jako to poezja - mo zielono przed młodymi łockami, rozmarzonymi jak to tylko młode łocka mogom, a jak nie mogo, to muso! oj moje musiały! napaczyły się na kijanki w bełku, na młode kuropatwy, co wolały umiyrać tragicznie za śtachetami sadu, niz dziubać jojecko z pokrzywom pod okiem matki przysposobionej, ale zawse to kury domowej – kwoki.

oj był se Potok i mioł pijowecki, udawały kawołecki drewna i kory. pewnie dlotego łuzdrowioł młodych. cza było wiedzieć kie iś ło połnocy do niego się obmyć. jak cłowiek wierzył, to go Potok łuzdrowił, a jak nie wierzył, to łuzdrowił, abo nie.

taki był tyn Potocek honorowy!

nie powiym - łuzdrowiałak się w Potocku, ale troske mi pomogło, a troske zaszkodziło. No wiycie – honorowy był!