oto i lotnisko. narzekamy na wiecznie spóźniający się transport. gnijący gdzieś między tam, a tuż tuż. wplątani w gusła na pograniczu wiary w cuda wpatrujemy się w krzyżujące się arterie. przechwytując taksujące spojrzenia miejscowych wzdycham: kto mi zapali zielone światło. wypuści serię przypadkowych zdarzeń. bym mógł rozejrzeć się i koncertowo pójść w tango. zedrzeć resztki strupów i zapomnieć o gnuśnej powtarzalności. po wypaleniu całego zapasu żitanesów nic się nie zmieniło. wciąż mogę

dla ciebie zabić. po wielokroć, bo to jak jazda na cudzym rowerze. z tej zależności nie wyplącze nas, ani szczęście, ani zło. zataczające się tuż obok stugębne plotki, krążące nad głowami magiczne koła, ciąg nieporozumień. byśmy tylko nie wstawali z kolan. nie wzrusza mnie

wyboista droga. coraz większe dziury w pamięci, to jedyny pewnik, że jestem na miejscu, w okolicy ławeczki. koło albatrosa tylko towarzystwo nieco się zmieniło. co porabia ta obrócona w pomnik niewiasta. opowiadałaś o białym misiu. w augustowskie noce zazwyczaj miał miętowy oddech. pora na zupełny odlot.