Taiko* - przepraszam!

Talko, dziękuję! Nawet nie próbuję się zbliżyć do Tych co przeżyli. Stąd ten szept i świadomość, że są Rzeczy, problemy i światy, których nie można dotknąć. Nie poddając się jednak - nie przemilczam milcząc.

Leszku, na wsze czasy... do końca tego dziwnego świata.
Dziękuję Ci serdecznie!

A ten tekst jak oddech, nikły, słaby, nie biegał dzisiaj... Może chory? :)))

Temat akurat na ten czas, ważny i poruszający.
A gdyby słowo Wołyń nie padło to trudno by się było domyśleć co to za zdjęcie.
Pozdrawiam

Bardzo mi podszedł ten wiersz. Wiemy, czujemy, ale to zbyt mało jeśli sami nie przeżyjemy.
Pozdrawiam

Dziękuję!

To drugi z komentowanych przeze mnie wierszy, który o czymś mówi, coś przekazuje. Nie będę się czepiał formy, a *Wołyń mi nie przeszkadza.
Pozdrawiam.

Tetu, pięknie Ci dziękuję za opinię! O tym tekście tak dużo słów napisano ostatnio, że miałam ochotę schować go do kieszeni i uciekać za lasy i góry. Ktoś się zdenerwował, że nie krzyczę - chociaż krzyczę, tylko szeptem... Czy trzeba być jak Agnieszka Tymoszczuk, żeby po prostu zrozumieć kobietę, która płacze patrząc na zdjęcie - słowa jej się rozmazują w tych łzach razem z obrazami.
"patrzę wpatruję się" jest uzasadnione moim zdaniem w takiej sytuacji (zatrzymania, stuporu dysocjacyjnego)...
Każdemu piekło kojarzy się z ogniem, a tu inny obraz piekła - mokra od krwi słoma.
Widzisz, ja to tak rysuję, nie gniewaj się, że tak zostanie. Dziękuję raz jeszcze i pozdrawiam Cię ciepło! l.

Lu, to wcale nie jest nieudany tekst. Troszkę poprawek i będzie ok.
Zastanawiam się nad tytułem, bo ten zdublowany zaimek wskazujący daje po oczach.
Chyba pokusiłabym się o inny tytuł związany z szeptem (tak jak w jego drugim członie) bo to akurat fajnie zgrywa się z puentą.
Zgadzam się też z Xlaxem, że Wołyń jest zbędnym dopowiedzeniem.
Dalej "patrzę, wypatruję" z jednego bym zrezygnowała.
No i rym "ognia - mokra", który mnie osobiście trochę wybija z klimatu, pozdrawiam.

Marku, wiem, że to tekst nieudany, ale zobacz, że to tylko o zdjęciu i o ryczącej narratorce. I jeszcze próba przekory, sprzeciw. Zdjęcia się czasem podpisuje.

Temat wart wierszy, jednak tutaj trochę jest wprost, a słowo Wołyń nie powinno paść - trzeba liczyć na domysł czytelnika. Za to końcówka idealna. Pozdrowienia