Cóż się stało, cmentarz?
Byłem i mnie nie ma, na zawsze.
A całe dotychczasowe życie bałem się
Niewierzącemu nikomu śmierci łona.

Często śmiali się ze mnie,
Zaraz podziwiali jako twórcę.
Byłem nikim dla wielu,
Z wielkiej masy przechodniów.

Gniotłem się w małym mieszkaniu
Czytając światłą inteligencję,
Tylko po to aby być kimś
Kim nigdy nie zostałem.

Oj, wiele nie rozumiałem
Pomimo nabywanej przez lata wiedzy.
Tego, że nadal jest w nas przemoc
I nienawiści, której się nie da domyć -

Ani mydłem ani innymi detergentami
Ze sklepu na jakiejś ulicy na której
I tak nigdy nie chciałbyś być.
Bo i z niej zbiorą swoje małe ziemie.

Naiwne? Niewidome? Sam
Wygląd i gust i styl jest prowokujący,
A co kiedy mówi się logicznie
Nie mieszcząc się w quasiestymie?

Mieszkam tak, jestem tutaj gdzie
Mało kto jest zdolny wiedzieć
Więcej niż to jest jemu teraz potrzebne,
Nie wiedząc o moich grawitacjach.

Rozmawiając z innymi upuszczam
Jakiś przedmiot uzmysławiając,
Że człowiek nie jest sam
Ze swoimi światopoglądami...