Dzięki, Leszku, żeś docenił ;-) i nie nosisz urazy za surową ocenę limeryka...

To sztuka, zrobić z tak niepozornej karteczki wiersz, udało się.
Pozdrawiam

Dzięki Dawid za pozytyw - odbiór zależy od wrażliwości poetyckiej i typu osobowości. Paweł, 'chora wyobraźnia' to argument ludzi, którzy żadnej nie mają. Niektórzy wręcz sprawiają wrażenie niemyślących (łącznie z elektoratem partii wiodącej ;-)

Chora wyobraźnia - często to słyszę ;) Ktoś mnie ostatnio nawet przestrzegał, bo jak powiedział: jeśli zbyt długo i intensywnie wpatrujesz się w ciemność to ona zaczyna patrzeć w ciebie. A co do przekazów w sensie dosłownym, to ja często nie otwieram pism urzędowych, szczególnie z ZUSu, ale ostatnio moja dziewczyna otworzyła i oświadczyła mi, że mam całe 102, 50 zł emerytury. Normalnie żyć i nie umierać. :)

...i o wiele lepsze niż "sekunda"
__więcej tu refleksji na temat
Obawa, że przeczucia mogą się okazać prawdziwe nie trącą sztucznością
Jest liryczniej ...jest dobrze

Pozdrawiam

Trochę wzoruję się na prozie Beksińskiego, który imho prezentował 'chorą wyobraźnię'. Oczywiście nie traktujmy tego pejoratywnie - muzykę Davida Bowie określono również jako 'muzyka chorego człowieka'. Co do interpretacji, to każdy ma swoją, wynikającą z charakteru i światopoglądu. Dzięki Paweł za głębsze przemyślenia - pisanie nie poszło na marne :-)

Co więcej, wyczuwam tu nawiązanie do Świetlickiego:

Domówienie:


A ona jeszcze nie wie, że piszę o śmierci.

Ona się jeszcze łudzi, że piszę tu o niej

Albo innych kobietach. Jeżeli poczuje

Zapach innej kobiety --- zrobi awanturę,

Ale zrozumie. Nie zrozumie śmierci,

Bo ona jeszcze śmierci nie rozumie.



Bo ona jeszcze nie dowierza, że śmierć

Mi dyktuje. Woli pomyśleć --- lenistwo.

Zgubiłem pióro. Urząd podatkowy.

Kara za brak biletu. Nie spłacona rata.

Potrzeba samotności. Alkohol. Wycieczki

Do wanny. Wszystko to --- to znaki.



Czy ona się nie dowie, że piszę o śmierci?

Czy ona się ni dowie, że jeśli zastygam

--- to uczę się? Bo nie być jest trudniejsze niż

nie mieć. Czy nie wie, że jeśli się śmieję

--- śmieję się przeciw? W poprzednich wydaniachnazywałem ją ona a teraz już nie chcę.

Przekaz- poczucie, że to co piszemy, tworzymy, przychodzi skądś, że ów demon, urząd, czy jak zwał, ma swój status ontologiczny. Ja np. w to wierzę. Tak odczytuję, chyba mi wolno?

Ale jak to z poezją chyba można czytać różnie. Można jako wiersz o wierszu, o pisaniu, ale też ciekawa sytuacja, jeśli idzie o przekaz w znaczeniu potocznym.

Wiem, to był żart.