moim zdaniem minimalnie przegadany... może tak?


wspomnienia usychają jak łupież
oklejają kołnierze mijanych na ulicy

plama rozlanego rosołu na niedzielnym stole
z okami tłuszczu łypiącymi z pogardą na twoje małe
mokre dłonie

wsiąkł w ciebie na zawsze
nocny jazgot bezzębnej sąsiadki
z dziurą w głowie zamiast wypłukanego wódką mózgu
siny tyłek ze śladami paska i tej sprzączki co najbardziej
jak gorzkość pierwszego mlecza
schowany w krótkich spodenkach
pustych kieszeniach
wyją krzywdy niczyje

przykładasz dłonie do oczu
po ciemność
znikąd kojącego dotyku
fioletowe plamy strachu wyłażą na twarz
uwięziony przy stole
jesteś teraz naprawdę nagi

majtające na krześle nogi
nie dosięgną
wypucowanej podłogi w pieprzoną jodełkę
nawet skarpeta odsłoni łydkę z siniakami
wisi jej to

i tylko pytanie zdziwionych oczu
odbijających się w kałuży pod stołem
skąd się taki wziąłeś
no pytam
skąd?

ogólnie bardzo mi się podoba.

Nie lubię takich wierszy, bolą :( ale czytam pozdrawiam

tego jednego na tym świecie nie mogę zrozumieć, jak można nie doceniać dzieci. najlepsi przyjaciele, najmądrzejsi obserwatorzy. chyba, że się ich zniszczy...

Poruszył mnie Twój wiersz i zatrzymał, bo i sam jestem też ojcem.. I nieraz na braku zrozumienia się łapię. Chyba ani dorosły nie zrozumie dziecka ani dziecko dorosłego..

Szkoda że w wierszu nie dostrzegam iskry nadziei..
Samo życie

Gratuluję wiersza
pozdrawiam

Bliskie mi obrazy namalowałeś ... dziecku bardzo trudno jest zrozumieć dlaczego jest krzywdzone przez najbliższe osoby
te którym ufa
Bite , upokarzane, niechciane
doszukuje się winy w sobie