być jak Maksymilian... lub Robespierre

odejście to niełatwa decyzja dla poety

w literaturze nie jest to całkiem legalne

pozwól więc ucałować twoje złote pióro

perseuszu składni lustrzanko grzechu

niech sztylet frazy do trzewi dociera

tam miejsce złożenia zarodka elegii

szybuj z niezaprzeczalną siłą kondora

w uszy oczodoły usta szczyty kaukazu

modlitwy synagog szelesty bibliotek

nawracaj rzeźnie na błękitną krew

zdalny obserwatorze swojego żywota

wychyń czasami z semantycznej rubieży

zapal kaganek potem już pochodnię

by w końcu pożoga zawładnęła słowem

Ilość odsłon: 1161

2-5 2-5 2-5 2-5 2-5

wrzesień 06, 2018 19:47

Szkoda rzeczywiście Maxa, ale to już jego decyzja (podejrzewam, że prędzej czy później pokaże się ;-) Może coś szykuje wydawniczego...?

2-5

wrzesień 06, 2018 15:36

Szkoda, że Maksymilian Tchoń usunął konto. Lubiłem czytać, choć bez komentarzy.:(

2-5 2-5

wrzesień 06, 2018 11:45

Maksa szkoda... :) Miejmy nadzieję, że wróci, bo bez niego ten zakątek nie będzie już taki sam, straci na uroku.

Podoba mi się tekst!

Konto usunięte

2-4 2-4 2-4

wrzesień 06, 2018 00:04

Bardzo ciekawy wiersz.

2-5 2-5 2-5 2-5

wrzesień 05, 2018 22:27

Za Maksa mogę zaręczyć w ciemno, a Robespierre to już inna bajka.
Odjechany tekst, nie ma co
Pozdrawiam

Spis rzeczy