Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki

Spis rzeczy

Zrzutka

Akcje promocyjne

Inne

Forum

Dziwna

ja pacjentka (fragment dziewiąty)




   A jednak dziwnie mi jest gdzieś tam głęboko, w myślach czy w sercu, sama nie wiem gdzie. Jakaś kolejna wyrwa, pustka. Sama nie wiem jak to nazwać. I zastanawiam się - czy to już tak na zawsze?

   Bo przecież w głębi duszy zawsze wiedziałam, że on nie jest mój.
I co z tego, że był na chwilę? Że był w ten piątek, kiedy tak za nim tęskniłam. Przywołałam go chyba telepatycznie. I spotkaliśmy się w poczekalni, u naszego psychiatry. Nie byłam wtedy na terapii, ale na wizytę lekarską poszłam. Lało okrutnie i mimo tego, że miałam parasol, to chlupotało mi w adidasach, dżinsy miałam przemoczone do kolan a na plecach czułam ziąb, przyklejonej, mokrej koszuli. Za chwilę będę kichać i smarkać - myślałam. Na szczęście, naszą grupę z dziennego pobytu, doktor przyjął poza kolejnością. Nie musiałam więc długo paradować w tych mokrych ubraniach.

   Wychodząc z gabinetu, od razu zauważyłam Jakuba. Spadł mi z nieba - ucieszyłam się i bez wahania podeszłam do niego pytając, czy mnie podrzuci do domu. Droczył się, że nie, ale oczywiście, że mnie odwiózł.
I oczywiście wrócił do mnie, po swojej wizycie, u doktora.
Dopytywał się, czy będę sama w domu.
- Będę, będę - odrzekłam. Tak strasznie wtedy chciałam go mieć przy sobie, jeszcze na chwilę.

   I po co mi ta chwila? I co z tego, że był ze mną? I łasił się jak kot, kładąc mi głowę na kolanach, a ja gładziłam go po twarzy, kreśliłam zarys ust, wilgotnych i soczystych, i burzyłam ład, jego jak zwykle starannie nażelowanej fryzury.
I co z tego, że leżeliśmy wtuleni w siebie, że gadaliśmy i gadaliśmy, a on wmawiał mi, że cały jest mój. Cholerny kłamca. Faceci to gnojki i kłamcy. Dla seksu potrafią zrobić wszystko.
I kochaliśmy się. 
   
   I wiedziałam już, że tym razem to naprawdę koniec. Że to nasze pożegnanie. Zdałam sobie sprawę, że nie chcę już słuchać, jak mu ze mną dobrze, jaka to jestem cudowna, kiedy robię mu loda ( mimo tego, że z prezerwatywą), jak to żona go strasznie zaniedbuje. Nie chcę! Nie chcę już słyszeć słowa "żona".

   I była to nasza ostatnia wspólna chwila. Chwila, za którą zapewne będę musiała ponieść karę. Jak zawsze - musi być kara za chwilę przyjemności.

   Tymczasem chodzę nadal na terapię do Dziennego Oddziału Psychiatrycznego. Zaprzyjaźniłam się z dziewczynami, które jeszcze niedawno wydawały mi się całkowicie obce i nie sądziłam, że potrafię się przed nimi otworzyć. Polubiłam terapeutki, a one twierdzą, że jestem całkowicie inną osobą w porównaniu z ubiegłym rokiem. Zintegrowałam się z grupą. Poznaliśmy się nawzajem. Dzielimy się problemami i wspieramy.
Wszyscy wiedzą, ze mam fobię objawiającą się panicznym lękiem przed wszelakimi zarazkami. Że zawsze przychodzę ze swoim kubkiem do kawy i łyżeczką - i już nikogo to nie dziwi. A i ja nie jestem już tym faktem skrępowana. Pomógł mi pobyt w Międzyrzeczu. Tamtejsi terapeuci zasiali we mnie jakiś spokój. Przynajmniej w kwestii fobii.

   Tematu Jakuba, nie poruszam na terapii grupowej. W Międzyrzeczu, owszem mogłabym, w Kościanie też, ale nie tutaj, w naszej małej miejscowości. Tutaj pani Jagoda - psychoterapeutka, z którą mamy indywidualną terapię, poświęca mi wiele czasu. Mam z nią cotygodniową indywidualną sesję. Uczy mnie oduczania się od Jakuba. Uczy mnie asertywnych zachowań w różnych życiowych sytuacjach. Nazywania problemów po imieniu, odwoływania się do emocji własnych i cudzych, i szukania rozwiązań.

   Próbuję i próbuję. A jednak ciągle jest ta cholerna wyrwa i ta pustka. I wiem, że będę jeszcze płakać z tęsknoty za Jakubem i szukać go wzrokiem podczas samotnych wędrówek po mieście.

   Do Międzyrzecza, nie wiem czy wrócę. Mam za sobą trzytygodniowy pobyt kwalifikacyjny. A początki tam były bardzo trudne. Ludzie bardzo różni. Od zamkniętych w sobie i wycofanych, po teatralnie lubiących skupiać na sobie uwagę histrioników oraz zapatrzonych w siebie narcyzów.
Tam trzeba było walczyć o siebie od pierwszych dni. Walczyć o dobre, wygodne łóżko, o konkretną poduszkę, o ładniejszy i cieplejszy koc, by zapewnić sobie w miarę dobre warunki na trzy miesiące pobytu, czy nawet pół roku.
Tam była ciągła mobilizacja do działania. Ciągłe angażowanie pacjentów. Do sprzątania pokoi, do sprzątania sali telewizyjnej, jadalni. Ciągłe dyżury przy przygotowywaniu posiłków, przy zamiataniu, przy myciu podłóg. Potem kontrola porządku. Kontrola obecności. Kontrolowane wyjścia tylko na teren przyszpitalny, zaledwie na dwie godziny, dokumentowane wpisami w zeszyt.
Ale dałam radę. Zaklimatyzowałam się. Stworzyłam sobie dogodne warunki do przetrwania.
I wtedy wypisano mnie na przepustkę, w celu dopełnienia diagnostyki somatycznej.
Ilość odsłon: 3607

Komentarze

Dziwna

2-5

wrzesień 10, 2018 23:29

złośliwiec
:)))

Rafał Hille

2-42-42-42-42-42-42-42-42-4

wrzesień 10, 2018 20:32

dziwna, to nie przez złośliwość, tylko chciałem pomóc, dobrze, że zmieniłaś i nie będziesz pisać "zachwycony sobą narcyz". albo "dziwnie myślący schizofrenik" ;)

Dziwna

2-5

wrzesień 10, 2018 11:25

witajcie!

Leszku, cała przyjemność po mojej stronie
dziękuję za czytanie:)

Rafale, ale się uparłeś:)
okej:) zmieniłam:)
dzięki

pozdrawiam:)

Rafał Hille

2-42-42-42-42-42-42-42-42-4

wrzesień 09, 2018 22:22

Dziwna...tak to prawda ze jest...chodzi mi o sformulowanie ktorego uzylas, nie moze cos bys teatralnie histrioniczne, bo histrioniczne implikuje teatralne, dlatego mowie ze to niemal synonimy.

Leszek.J

2-52-52-52-5

wrzesień 09, 2018 21:49

Poznałem tu kawałek świata dotąd mi nieznanego, dobrze i przyjemnie się czyta
Pozdrawiam

Dziwna

2-5

wrzesień 09, 2018 20:02

Rafale, "histrioniczna" to oficjalna nazwa typu zaburzeń osobowości
a zbytnia teatralność to cecha, którą m.innymi ta osobowość się objawia
:)
to tak od strony fachowej:)

dzięki za zajrzenie:)

Rafał Hille

2-42-42-42-42-42-42-42-42-4

wrzesień 09, 2018 19:48

Dziwna..histroniczny i teatralny to prawie synonimy. Teatralnie Histrioniczny to tautologia..

Rafał Hille

2-42-42-42-42-42-42-42-42-4

wrzesień 09, 2018 19:46

Nie slyszalem o psychoterapii ktora dziala do 30 rz...co masz Tomek na mysli?

Dziwna

2-5

wrzesień 09, 2018 19:36

oj miała bohaterka traumy
miała
wymagające psychoterapii

miło, że zajrzałeś ,Tomku:)
dzięki:)

Tomek

2-5

wrzesień 09, 2018 18:50

W tej "głębszej" psychoterapii (niestety działa jedynie u osób do 30 r.ż.) ważniejsze jest, żeby przeżyć konkretne traumy jeszcze raz, rozpaść się i posklejać od nowa. Tyle od fachowej strony.
Pozdrawiam.