kiedyś:

przemieszczałem się zazwyczaj opłotkami, by nie zakłócać krajobrazu.

witałem w milczeniu jego charakterystyczne punkty racząc się ulęgałkami.

cóż lepszego od soczystych gruszek i ich ściekającej po brodzie słodyczy.

może jedynie niepodrabialna kwaskowatość świeżego szczawiu.

podobno w przyrodzie nic nie ginie. trzeba jedynie wiedzieć

gdzie i czego szukać. oto szramy na najstarszych drzewach.

niemal jak moje.

drzwi zamykane na kunsztownie zdobiony przez kowala skobel 

pered toboj chlopiec oni budut otkryte.

a przecież postanowiłem nie wracać.

tu i teraz:

przygraniczne wioski zasapały się nieco w wyścigu do europy.

na wpół wyludnione przykucnęły przy asfaltowych drogach.

choćby człowiek umieścił czerwone kawałki włóczki bądź pióra

kukułki między wierszami to wszystko, co było im pisane

wcześniej lub później musiało się zdarzyć.

pijąc powoli dereniówkę wypytywałem jej córkę: czy coś pamięta?

gdzie się podziali wszyscy ludzie. za oknem rozpanoszył się bez

na obejściu inny pies. są i wszędobylskie kurczęta zamierające

w bezruchu na dotknięcie cieniem gotowego spaść z nieba szulaka.

zwilżyła odruchowo pomięte usta. obiecałeś więcej nie przyjeżdżać.

niczego nam nie brakuje, a moje wspomnienia? złuszczyły się.

ot, jak ta farba z wejściowych drzwi.