- Tam nad morzem Amsterdam, "tam palcem za oknem",
Tam za monitorem, chociaż wypierasz to z siebie,
Jak handel niewolnikami, i roślinami, i innym towarem.
Chodzę w kapeluszu, zmieniam czapki, zmieniam
Ciuchy, kupuję nowe buty i zmieniam je nawet jakbyś
Tego nie chciał - noszę nawet okulary, wtedy kiedy
Premier wmawia mi, że żyję w czasoprzestrzeni...
Ot Postkomuny - a ja nie, no nie, jestem zawsze demokratą.
- Codziennie widać graffiti na budynku miejscowej
Komunikacji autobusowej z resztą Europy, brzmiące
"Demokraci do urn", zaraz obok zdania, rysunek urny z
Krematorium. Grożą nam tak. Jak od Pekinu aż po Hagę.
- Muszę oddać, umownie pożyczone, cztery złote Nazirowi
Za jego nektar afrykańskich mango z jego lokalu -
Kiedyś dał mi spróbować do picia, lubię napoje bez gazu,
Nektar był smaczny. I jeszcze za pomidory u znajomego
Z synem w berlińskiej filharmonii poglądów konserwatywnych -
Z naocznym bogactwem. Jakość powietrza, spaliny, toksyny,
I moja gra - w mówienie prawdy jaka jest... jak o
Kończącym się Creme Nivea, mojej monecie dziesięciu centów
W euro, musie prania koca, o mojej zmianie konta
Bankowego, pani dyrektor gazety, która mnie nie chce
Już wydać, co i tak dobrze wiedzą i widzą od tych lat.
- Pomimo tego w kioskach dalej sprzedaje się bestsellery
Kiepskich pisarzy jak plastikowe zabawki. Trochę ci
Pokarzą palcem czego chcą, zupełnie jak małe czyjeś
Dzieci w sklepie. Tu tak, następny mandat, z imieniem dziewiczym
Matki, i w imieniu ojca, z kolejnymi dowodami mnie.
Niekiedy niektórzy są jak oceaniczne ryby głębinowe weń,
Nie widzą i nie chcą widzieć, nie mogą. Nie wiem jeszcze
Czy chcą, czego chcieli nie tak dawno, mówiąc metaforycznie,
Dochodząc celu sentencji, wnioskując ją lakonicznie.