I.

nie wszystko można policzyć. od jakiegoś czasu za każdym drobiazgiem kryje się konieczność zaliczenia swojej porcji mniej lub bardziej oczekiwanych wydarzeń. nie sposób pomylić z tym, co najlepiej smakuje we dwoje.

II.

nie tak miało być. zabiegani nad podziw ubiegamy się o odrobinę uwagi, o miejsce w rubryce plotkarskiej, swój moment chwały w kolejkowych pogaduchach, chwilę na resztki z pańskiego stołu. a przecież najczęściej nie podałbyś im ręki. popatrz na mnie.

nigdy nie musiałem podnosić się z kolan, mnożyć bytów. nie da się tak raz po raz, trzy po trzy, bez końca. skaza w życiorysie okazuje się błogosławieństwem, jak zgrabnie upleciona

lina zdolna przez chwilę utrzymać mój ciężar wraz z przyległościami. nie przestaje kusić: odbierz swoje życie z błogosławieństwem inwentarza. nie zawiedź.

III.

wchodzimy na sugar loaf na ostatni seans. jedziemy pod prąd. po pięć ciastek z budyniowym nadzieniem. ot, nagroda pocieszenia. przywieziemy broszurę. gorącą, jak dopiero co użyta w obronie własnej broń. pozostanie w pawlaczu na szczęście.

telefon poza zasięgiem rozdartych cór tej ziemi. za parę lat nie zostanie żaden ślad. nawet jedna rozsądnie zapełniona strona. opowieść skończy się kolejnym cytatem: obczyzna?

niech ja skonam.

P.S.

od brzytwy ockhama swędzi mnie zdradziecka morda.