Ada
Promieniowanie
Zgubiłam szlak.
Przede mną zwykła ścieżka,
obok gołoborze pokryte śniegiem.
Ciemnieje dzień, zapadam w ciszę;
strach nakłada głębokie cienie.
Coraz wyraźniej słychać wilcze
głosy - zło podchodzi, daje znaki.
Wtedy,
po raz pierwszy zaufałam Mądrości.
Światło ożywia górski krajobraz,
nadchodzi człowiek. Milcząc,
wpatrujemy się w siebie.
Pamięć nie ma początku i końca
Przede mną zwykła ścieżka,
obok gołoborze pokryte śniegiem.
Ciemnieje dzień, zapadam w ciszę;
strach nakłada głębokie cienie.
Coraz wyraźniej słychać wilcze
głosy - zło podchodzi, daje znaki.
Wtedy,
po raz pierwszy zaufałam Mądrości.
Światło ożywia górski krajobraz,
nadchodzi człowiek. Milcząc,
wpatrujemy się w siebie.
Pamięć nie ma początku i końca
Ilość odsłon: 898
Komentarze
Konto usunięte
luty 24, 2019 01:51
5 gwiazdek ADMINNA. mam nadzieję że żartowałeś?... powiedz że to był Leszek żart z Twojej strony bo zwątpię w sens tu bycia. Jak masz mnie komentować np.
Konto usunięte
luty 24, 2019 01:50
przeczytałem Leszka po swoim komentarzu. uuuuuuuu facet i Ty masz aktywność na poziomie tysięcy Ja 31 i chwyciłem w mig meta-i-fora. o losie kogo wy trzymacie na tym poemaxie?...
Konto usunięte
luty 24, 2019 01:48
najbardziej urzekło mnie to że \Mądrość i Milczenie z dużej - MM enems lecą se w kulki;-))... skojarzenie po prostu na tym polega prawdziwa poezja że można zacząć kojarzyć fakty.
Ada
październik 13, 2018 23:16
Leszku,
To nie jest opis górskiej wędrówki, posłużyłam się metaforyczną symboliką. Dzięki, że zajrzałeś:)
Leszek.J
październik 13, 2018 20:34
Przygodowy ten wiersz i przyszłościowy
Pozdrawiam