Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki

Zgubiłam szlak.
Przede mną zwykła ścieżka,
obok gołoborze pokryte śniegiem.
Ciemnieje dzień, zapadam w ciszę;
strach nakłada głębokie cienie.
Coraz wyraźniej słychać wilcze
głosy - zło podchodzi, daje znaki.

Wtedy,
po raz pierwszy zaufałam Mądrości.
Światło ożywia górski krajobraz,
nadchodzi człowiek. Milcząc,
wpatrujemy się w siebie.

Pamięć nie ma początku i końca
Ilość odsłon: 898

Komentarze

Konto usunięte

2-3

luty 24, 2019 01:51

5 gwiazdek ADMINNA. mam nadzieję że żartowałeś?... powiedz że to był Leszek żart z Twojej strony bo zwątpię w sens tu bycia. Jak masz mnie komentować np.

Konto usunięte

2-3

luty 24, 2019 01:50

przeczytałem Leszka po swoim komentarzu. uuuuuuuu facet i Ty masz aktywność na poziomie tysięcy Ja 31 i chwyciłem w mig meta-i-fora. o losie kogo wy trzymacie na tym poemaxie?...

Konto usunięte

2-3

luty 24, 2019 01:48

najbardziej urzekło mnie to że \Mądrość i Milczenie z dużej - MM enems lecą se w kulki;-))... skojarzenie po prostu na tym polega prawdziwa poezja że można zacząć kojarzyć fakty.

Ada

2-42-42-42-42-42-42-4

październik 13, 2018 23:16

Leszku,
To nie jest opis górskiej wędrówki, posłużyłam się metaforyczną symboliką. Dzięki, że zajrzałeś:)

październik 13, 2018 20:34

Przygodowy ten wiersz i przyszłościowy
Pozdrawiam