Wiersz dla dzieci.

Pośród pól, gdzie znaczył się już lasu profil,

obok małej wioski mieszkał jeż Teofil.

Odważny, bo nie bał się żadnego zwierza

a wzrost też miał taki: tak średnio na jeża…                                                                                                                                                                                                                                                                   

 

Wszystkie nasze jeże taki zwyczaj mają

że zimę calutką sobie przesypiają.

Ale żeby mogły przez zimę się głodzić,

za jedzeniem jesienią muszą się nachodzić.

 

A ta polska jesień w owoce bogata,

wiele zasobniejsza jest choćby od lata.

Wiele lat Teofil jakoś sobie radził,

lecz pewnej jesieni z obżarstwem przesadził.

 

Pojadał owoce, mięska też nie skąpił,

aż rozstrój żołądka u niego nastąpił.

Bóle i nudności i czas się zmitręża…

Szukał, więc lekarza- Eskulapa węża.

 

Ale zanim dotarł do medyka tego,

spotkał psa Azora, bardzo zajadłego.

Pies warczał i szczekał, aż zwątpił w swe siły,

jeż się w kłębek zwinął - z wierzchu igły były!

Zobaczył, więc Azor, że tu nic nie wskóra,

ostra bo kolczasta jest jeżowa skóra!

 

Odchodzi, więc Azor, a jeż w drogę ruszył,

opowieścią swoją Eskulapa wzruszył.

Przepisał Eskulap ziół leczniczych wiele,

Teofil był zdrowy w najbliższą niedzielę.

 

Wymościł, więc sobie cieplutkie posłanie

i kolejną zimę przesypia na sianie.

Czasem tylko ziewnie sennie, lecz radośnie

bo wtedy już myśli o idącej wiośnie.

A jak wiosna przyjdzie, jeżyk się obudzi

i jak było zawsze - codziennie utrudzi.

Tak przez całe lato do późnej jesieni,

swoich przyzwyczajeń nic a nic nie zmieni.