Przeczytałem i jedno i drugie, drugie lepsze ;)

również słusznie :)

Pal licho tekścik - przyszedłem poczytać komentarz poniżej i rozbawił mnie... Tak na wieczór

Pewien grafoman, aktywny twórczo zwłaszcza w dwudziestoleciu między wojennym, namiętnie pisywał "wiersze", które charakterem podobne są do utworu przedstawionego powyżej. Miał zwyczaj bronić wszelkiego tworu, zawzięcie i oszalałe, podejmując próby przedstawienia, że to, co tworzy, wybiega poza ramy czasu jemu współczesnego i po prostu jest Sztuką najwyższego lotu.

Niestety, kariera artysty dobiegła końca wraz z przykrym, acz zbawiennym dla literatury, zdarzeniem. Otóż, pewnego razu, podczas spaceru po lesie, gdzie nasz geniusz, artysta, grafoman szukał natchnienia, by uwiecznić piękno lasu, w jesienne popołudnie, czego, z resztą, nigdy by nie dokonał, pozbawiony talentu, napotkał minę, pozostałość po I WŚ.

Mówiąc krótko, a najlepiej, przytoczę tutaj cytat jednego z historyków, językoznawców, miłośników literatury "mina pierdolnęła z impetem, wyrzucając w górę wątłej budowy artystę, tak, iż stracił on całkowicie zarówno przytomność jak i sporą ilość krwi"

Całe szczęście, nie wybrał się sam na ową przechadzkę, a z grupą równych sobie poetów. Ci szybko zorganizowali pomoc.

Co jest jednak dla historii najważniejsze, po całym zdarzeniu porzucił nasz artysta pióro, tłumacząc wszystkim, jakoby w piekle istniało miejsce dla twórców grafomanii, pisarzy kalających słowo, piękno poezji, a spod pióra których twory wychodzą brzydkie, a nawet szkaradne.

Warto się zastanowić, przed napisaniem wiersza, czy aby to rozsądne, skazywać się na wieczne potępienie?

słusznie

Dundersztyc,
podoba mi się Twój pseudonim, cokolwiek znaczy :-) Utwór czytam bez przekonania w beznadziei szukania czegokolwiek dobrego, nie znajduję nic.

pozdrawiam,