Było ogólnie przyjętym, że świat się kończy gdzieś tak w połowie drogi. Na półpiętrze. Granica miedzy przeszłością a przyszłością, została wyrysowana czerwonym flamastrem. Ktoś przy okazji dorysował ogromnego fallusa. Na znak protestu. Umarli przechodzili na drugą stronę, żeby sobie coś przypomnieć. Żywi, ponieważ umierali z tęsknoty za tymi, którzy odeszli.

- Co byś chciała najbardziej zapamiętać z życia? – Zapytał kudłaty chłopak, dłubiąc widelcem w jajecznicy z boczkiem. – Spośród wszystkich ludzi, rzeczy i zdarzeń.

- Wszystko mi się wymieszało, jak na twoim talerzu – zachichotała matka.

- Ale chyba jest coś takiego, co będzie cię prześladować przez całą wieczność?

- Taniec drobinek kurzu przed tym oknem, co wychodzi na podwórze.

- I tylko tyle? – zdziwił się chłopak.

- To było dla mnie bardzo ważne i nigdy nie mogłam się napatrzeć.