Janusz.W

Dzień /Poeta

z smrodem spalin wstaję potencjał ukrywam

w świadomości jak obojętny gaz w oknach izolując przytulny kąt od zewnętrznego świata bez optymizmu w głowie rozmawiam ze sobą w lustrze nie widząc odbicia po tylu latach dostrzegam w kranie zastygłą kroplę

skupiając uwagę odczuwam na skórze chłód jak z powracającym epizodem emanuje w myślach i zdobywam pionowe ściany gór dźwigając ekwipunek

instynktownie powstrzymuje się od brawury drzewa nad przepaścią w lodowatej miłości prosząc Boga o zieloną kartę w raju

zdobywając szczyt i przyrodę w pierwotnej postaci powstrzymując szaleństwo od uścisku zakorzenionej paranoi

aby znieść złośliwość martwych (rzeczy) ponad czasem

********************************************************* II

Dzień izolując przytulny kąt od zewnętrznego świata wstaję ze smrodem spalin ukrywając podświadomie potencjał jak obojętny gaz w oknach pesymistycznie rozmawiając ze sobą nie widząc w lustrze odbicia po tylu latach dostrzegam w kranie zastygłą kroplę wracając do epizodów nabierają nowego kształtu odczuwam jak potenguję chłód pod skórą zdobyte pionowe ściany gór i cholernie ciężki ekwipunek instynktownie powstrzymują się od brawury drzewa nad przepaścią w lodowatej miłości prosząc Boga o zieloną kartę w raju zdobyty szczyt i przyroda w pierwotnej postaci neutralizują szaleństwo w wszechobecnej paranoi abym dostrzegł złośliwość martwych (rzeczy) ponad czasem

*******************************************************

poetą rodzę się z serca 

we śnie lepię dzban na wodę idę do źródła 

zaczerpnąć wody aby walczyć o utracone idee

o genezę od zarania dziejów w sentencjach wersach

i choć na chwile dosiąść pegaza w locie

wyodrębniając kierunek wiatru z północy

odejść w zapomnienie jak obrośnięty obelisk

spalając dusze jak kadzidełko w kaplicy

i unieść krzyż pogardy wśród swoich

i znów usłyszeć odgłos spadającej rosy

zasiąść przy stole czytając strofy

na wprost gwiazd rozróżniając serpentyny planet

Ilość odsłon: 3900

← Poprzednia 1 2 3 Następna →

Konto usunięte

2-3 2-3 2-3 2-3 2-3 2-3

kwiecień 16, 2017 19:19

Czytelniej. Co nie znaczy, że bez wad. Ale dzisiaj Święta, nie będę się czepiał detali, które - wg mnie - szwankują w tekście.
Jeszcze raz: Wesołych Świąt.

Janusz.W

2-5

kwiecień 16, 2017 19:08

Poeta

poetą rodzisz się z serca we śnie utożsamiam się z mokrą gliną
lepię dzban na wodę idę do źródła wartości
organizmu do walki zbieram

z widmem emisyjnym spalin wstaję potencjał ukrywam
w świadomości jak formujący gaz w oknach
który pomaga zachować anonimowość

bez barier przestrzennych w głowie rozmawiam ze sobą
w lustrze nie widząc odbicia po tylu latach
dostrzegam w kranie zastygłą kroplę

wyczuwając na skórze szadź skupiam uwagę
i z powracającym dniem emanuje
pionowe ściany gór zdobywam dźwigając
nad urwiskiem brzemię

powstrzymuje drzewa od uścisku zakorzenionej
lodowatej miłości
prosząc Boga o obcowanie z przyrodą
i choć na chwile dosiąść pegaza w locie

wyodrębnić w dialektach wiatry z północy
znieść złośliwość martwych (rzeczy) ponad czasem

a gdy odejdę do swoich
uniosę krzyż pogardy
i spalą jak kadzidełko w kaplicy

znów usłyszę odgłos spadającej rosy
zasiądę przy stole czytając strofy
na wprost gwiazd rozróżnię serpentyny planet