wiersz mimo ze dość pesymistyczny ma w sobie spokój, jakby akceptację przemijania. Mury miały stać wiecznie - to wg mnie nie jest dosłownośc. Czytam o wierze, która staje się symbolem, która nie jest tak głeboka jak była w sercach budowniczych owych murów. Która umiera. Wiersz nie porywa, ale i nie jest takim, z ktorego nic się nie wyniesie:) Pozdrawiam

Leszku,
tęsknię za minionym dniem...

Agnieszko,
przysięgam i obiecuję - też będę się starać:))))

Tak się pisze o miejscu swego dzieciństwa, czy tak było?
Pozdrawiam

Ja naprawdę się staram, Ado :)

Agnieszko vel Alicjo,
nie czytaj po wierzchu - pozdrawiam:)

"Uśpione mury wyprowadzają
strzeliste wieże. Miały stać wiecznie,
a rozpadły się" - konsekwencja? mury miały stać czy wieże? skoro mury wyprowadzają, to po co potem "rozpadły się"?
nie podoba mi się wiersz, ale pokażę coś z gotyku:)

jeden z moich ulubionych tego Autora:
Stachura (Kochankowie)

"Katedro! szerokobiodra kobieto
o czterech smukłych nogach
Zielone dłonie jaszczurek
przemycają światłość twego brzucha
ascetycznym handlarzom (...) "