Imre!
Dziękuję za interesujący komentarz. Pozdrawiam.

Ada!
Dziękuję za miły komentarz. Pozdrawiam.

Poruszasz wyobraźnię - bardzo mi się podoba.

Ciekawa opowieść

A wiesz... musi mieć szczęscie ten kto ma okazję posłuchać jak czytasz swoje wiersze. To musi być świetne przeżycie

Dziś u Ciebie dowiedziałem się czegoś nowego ale i przeżyłem. Zwłaszcza puenta daje mi do myślenia że w nas ludziach drzemie coś dobrego tylko trzeba to umieć odnaleźć

Dziękuję
Pozdrawiam

Podobną przygodę miałem z kowalikiem. Wleciał do pokoju przez otwarte okno i chciał wylecieć przez drugie, zamknięte. Tak mocno uderzył o szybę, że zemdlał. Po kilkunastu minutach ocknął się i odleciał.

Ja raz schwytałem ptaka który wpadł do garażu i nie widział drzwi tylko atakował okno, przyniosłem go do domu by pokazać żonie, a on wtedy narobił mi w dłoń.
Podejrzewam że był mocno przestraszony, zaraz go wypuściłem :)

Joanna!
Tradycja łowienia ptaków w sidła, dziś zabroniona, była bardzo rozpowszechniona w niektórych rejonach naszego kraju. Opowiadający przed "tylu latami" uczestniczył w łowieniu dzwońców i szczygłów do klatek. Końcowe wersy dają nadzieję, że on też, tak jak Ty, potępia łowienie ptaków w sidła. Mówi, mimo że nie był "tam od tylu lat", iż nadal pamięta, jak szybko bije serce schwytanego ptaka.

Dlaczego ich (tych sideł) nie rozbroił, nie zniszczył
chyba czegoś tu nie rozumiem.

Joanna!
Opowiadający maskuje sidła, żeby nie spłoszyć ptakow. On nie załuje a tylko wspomina.
Pozdrawiam.

bo piszesz; maskujĘ
a to radykalnie zmienia odbiór

Wrócę po od komentarz

najpierw pomyślałam, że wiersz chyba z tych "zielonych" pięknych
ale zaraz potem;
dlaczego autor tekstu "maskuje sidła" - cała ta strofa i cała reszta dalej

nie rozumiem tych wspomnień
czy autor tęskni czy przeprasza