Brozic: Dokoła klombu. Serwis poetycki.

Gdy wzbiera ciszą śmierci południa upalność

Dokoła mego klombu - zgiełk i niewidzialność!

Grzmią wozy, chrapią konie i dzwonią kopyta

Lśni kurzawa, ku słońcu bezrozumnie wzbita!

Wciąż dokoła, dokoła... Wciąż tą samą drogą!...

Słychać wszystko i wszystkich - nie widać nikogo!

Pędzą z szumem tysiące oszalałych borów

Wykrzykując gwiazd nazwy i nazwy przestworów!

Brak im miejsca! Ścisk we śnie! Aż próżnia się mroczy!

Czy to - byt, czy to - niebyt tak wrzawnie się tłoczy?

Nic nie ma prócz pośpiechu! Gdzie teraz ich - ciało?

I czy ciągle się staje, to co raz się stało?

Zdaje mi się, że pęd ich mam w uszach i skroni

I że lecę wraz z nimi, jeżeli to - Oni!...

A gdy wrzawa zamilka i cisza się dłuży,

Zdaje mi się, żem stanął u celu podróży...

Spis rzeczy