podmuch powietrza zlizuje witraże 

gasną latarnie śnieżnobiałego puchu tyle co 

kot napłakał w skostniałych liściach topnieje ziemia

wysiadając z autobusu wypluwasz 

z kolejnym haustem świąteczny smog

taszcząc do domu nietrafiony prezent 

auta rozpychają się o kawałek trawnika

w liniach papilarnych implozja młodzieńczych  lat 

kiedy to świerk pachniała lasem 

opłatek nie był biletem w jedną stronę 

pierwsza gwiazdka 

rozpędzony świat na chwilę zamiera 

kurczowo trzymając  błogosławieństwo zatacza krąg historia

przy pustym stole mrok pod powiekami puka w okiennice

czy zgotowany los jest darem czy przekleństwem

już nikogo nie obchodzi co niesie wiatr 

a dwa tysiące lat wstecz Nazarejczyk odmienił nasze życie