Brozic: Dwaj Macieje. Serwis poetycki.

Pleć, pleciugo! - Na wzgórza południowym grzeju

Siedział razu pewnego - Maciej przy Macieju.

Do pierwszego Macieja rzekł ten drugi Maciej:

"Coraz w niebie - wiosenniej, a w polu - pstrokaciej.

Lada parów potrafi, śniąc, Kwiatami zaróść!

A my - co? Do wieczności mizdrząca się starość?

Wstyd mi z siana, gdy słońce złotą igra zmrużką,

Z przedwczesną i zuchwałą pieszczoty pogróżką

Zerwać się do dziewczyny, jak gęś, co spod płotu

Zrywa się z wielkim krzykiem do niskiego lotu!...

Wstyd mi pysk - modrym oczom przysunąć do widna,

Bo te oczy - śmieszliwe, a dziewka - bezwstydna!

Byle durniom zejść z drogi miałbym bezrozumnie?

Zamiast z dziewką - na sianie, bez dziewki spać w trumnie?

Dość mam śmierci co siłkiem po ziemi sie szasta!

Nie chcę umrzeć - i kwita! Chcę potrwać - i basta!" -

Do drugiego Macieja pierwszy Maciej rzecze:

"Hamuj się, niecierpliwy na wioonę człowiecze!

Ma łeb dzielny - wieczorem, kto go miewał - w zarań -

Tak, jak ja - corn nie szczędził mym zadumom starań...

Wiem, co wiem! - W kniejach leśnych, w przepaściach paprotnych

Mieszka Czmur - wpośród czarów dzikich i samotnych -

I nic - tylko pilnuje zaklętego ziela,

Które nieśmiertelności - gdy je zjesz - udziela.

Nie dopuszcza nikogo - podstępny i silny,

A pięść ma tak skuteczną, jak ten głaz mogilny!..."

Do pierwszego Macieja drugi Maciej prawi:

"Mam i ja - pięść, co z wrogiem niedługo się bawi...

Pódżwa z Czmurem się zmierzyć! Ty - w ślad, ja - na czele.

Przymarnimy go nieco - i odbierzem ziele.

I poszli - A szli w poprzek - i w przód i ukosem,

Już zawczasu się srożąc pod. gołym niebiosem,

Jak mówią w tym powiecie, gdzie mimo zwyczaju

Niebo jest - Bóg wie czemu - męskiego rodzaju.

Po obałkach - po pniakach - po jarach - szli, skacząc

I Czmurowi zaocznie i trafnie sobacząc!

Słońce, przez żyłkowane przeświecając liście,

Na sękach się rozpryska - różnie i zdziebliscie -

I światłem obszernie jąć, rozprasza się po to,

By na tra`wę ruchliwą nawiać - nic i złoto.

Gil na dęba wierzchołku tak odległe śpiewa,

Ze czuć w śpiewie wysokość szumiącego drzewa,

A w jarach, skąd się zieleń wynurza, jak z wora,

Po wczorajszej ulewie - woda, przez sen chora

Na blady niedorozwój srebra w swej głębinie,

Mętem przeciw własnemu usrebrnnieniu płynie.

Skoro Czmur dwóch Maciejów zaoczył z daleka -

Czarami się najeżył - i nieludzko czeka...

Idą. - Już się zbliżyli. - Czmur w słońcu się biesi -

Gębę do nich wykrzywia: "A wy tu - skądesi?" -

Rzekł Maciej: "Z niedaleczka... Chcemy jestku - pitku

Z tego ziela, coś w lesie skrył je bez użytku.

Znamy twą tajemnicę strasznie zieleniatą!

Wyłaź, tchórzu, zza czarów! Wyłaź!" - A Czmur na to:

"Precz stąd, śmiecie pyskate! Znam podniebia wasze!

Na baśń leśną dybiecie, jak bawół na paszę!

Czym dla was nieśmiertelność? Rodzajem - jarzyny!

Wara psiarni człowieczej od bytów przyczyny!" -

Trącił Maciej Macieja: "Lży, bestia nieczysta!

Pierwszy przemów do zmory, boś lepszy mówista..."

Sięgnął Maciej po słowo, co wszystek gniew zmieści!

"Ty, psiaparo - psiawełno - psianogo - psiatreści!

Czemu Ślepie wytrzeszczasz, mgliste od wyłudy!

Małpo z tamtego świata! Pomroko z psiej budy!

Nie pyskuj śród listowia! Stłum w lesie - bezczelność!

Nie skąp ziela, judaszu! Oddaj nieśmiertelność!" -

I to mówiąc, podżwignął pięść, na kształt maczugi,

A tuż obok do boju zawrzał Maciej drugi.

Czmur z ziemi wyrwał buczek, pełen jeszcze cienia,

I łby obu Maciejom zmacał od niechcenia.

Coś z lekka we łbach trzasło, lecz nic się nie stało.

Snadź łbów było - za dużo, a buczka - za mało.

Obaj do gęby Czmura rozmach wzięli szerszy -

Cios zadał Maciej drugi, a w ślad - Maciej pierwszy.

Czmur rozwarł pysk drapieżny zwyczajem potwora,

Aż odsłonił krtań krwistą - kły - i zwój jęzora.

Splunął Maciej, jęzora zgorszony straszydłem,

I gębę w czas potłumił pięścią, jak gasidłem.

Jęknął Czmur w nieskończoność, truchlejąc haniebnie

Przed nawałą Maciejów zbyt groźną liczebnie!

Cztery pieścić go tłukły, nie wiadomo - która!

Coraz to inny Maciej nacierał na Czmura!

A czynili ciał dwojgiem taki zgiełk i ścistek,

Ze ^zlękły brakiem miejsca - las dygotał wszystek!

Próżno Czmur się do nieba zrywał, jak zawieja -

Gdziekolwiek się obrócił - tam spotkał Macieja!

Przed nadmiarem Maciejów gdzie szukać obrony?

Tu - Maciej i tam - Maciej! Maciej - z każdej

Ten go chwyta za grdykę, a tamten - za łystę.

Czmur nagli do ucieczki swe nogi bieżyste.

Już szkarłatną rządź bytu wyplunął na jary -

I zmalał - i sprzyziemniał, jak właśnie kret szary.

Lecz - gdy w oczach mu leśna pomętniała knieja,

A Macieja odróżnić nie mógł od Macieja -

Zaklął siebie słów mgliskiem - i tak zaczął znikać,

By ciałem do niebytu, znikając, nawykać...

Trudno stwierdzić, czy umarł, czy wpełzł na kształt gadu

W nicość, pełną kryjówek... Dość, że znikł bez śladu.

Znikł do cna i do ista, jakby go nie było -

Tylko w słońcu zapachło - miętą i mogiłą...

Ptak zaćwierkał z gałęzi na zniknione ciało,

I coś w lesie raz jeszcze, niechcąc, poleśniało...

Rzekł Maciej do Macieja: "Umknął, zmór podrzutek!

A my ziela szukajmy! Czas nagli i smutek!"

Jęli szukać w parowie - łapczywie i żwawo.

Poszperali - na lewo, znaleźli - na prawo.

Miało barwy znikliwej posenną przynętę,

A poznali je po tym, że było - zaklęte.

Daremnie próbowali gryźć ziele i łykać -

Nie chciały im się szczęki zmiażdżone domykać...

Czmur za życia posiadał jakie takie siły,

Bo cielska Maciejowe od ran się roiły.

Do pierwszego Macieja rzecze Maciej wtóry:

"Tak się kości gną we mnie, jak te obce wióry.

W tym, że Czmur nas nadpsował - nie ma jeszcze sromu.

Czas duszom - do pokuty... Czas ciałom - do domu...

Lubię księżyc - na strychu, a słońce - w altanie,

Ale lubię najbardziej - siebie wzdłuż na sianie!...

Ty poleżysz ustronnie - i ja też poleżę.

Odzyskamy sił krztynę, szeptając pacierze,

Grzeszną duszę do Boga nastroim, jak skrzypkę,

A ziele spożyjemy z mlekiem na przechlipkę."

I tak gwarząc, szli do dom - tam, gdzie dal i droga,

I na skręcie spotkali twarz w twarz - Płaczyboga.

Miał Płaczybóg źrenice - dalami posnute,

A w źrenicach na przemian - zadumę i smutę.

Trącił Maciej Macieja: "Chwila uroczysta!

Pierwszy przemów do Boga, boś lepszy mówista." -

Rzekł Maciej: "Płaczyboże, co płaczesz uboczem -

Chcę ci mówić o wszystkim, ino nie wiem - o czem!

Pochwalona ta z tobą znajomość bezkresna.

W lesie - nasze spotkanie. Dziej się - wola leśna!

To powiadam po pierwsze. - A mówię po wtóre:

Dziej się człowiek, idący w bezmiary niektóre!

Nie zbraknie Bogu strawy (to mówię - po trzecie!) -

Dopóki jeden Maciej trwa jeszcze na świecie!"

I z zanadrza, jak z hojnej wyciągnął skarbony

Ziele - i Płaczybogu podał zamyślony.

"Weź to ziele na wszelki w niebiosach przypadek,

Jako po dwóch Maciejach niepodzielny spadek.

Wiem, że cierpisz niekiedy - i ja czasem cierpię.

A nuż się nieśmiertelność w niebiosach wyczerpie!

Chociaż trwoga to - płonna, lecz myśl niebezwiedna:

Pewniejsze dwie wieczności, niźli wieczność - jedna.

Dość Ci, Boże, źdźbło małe tego ziela spożyć,

By do drugiej wieczności bez uszczerbku dożyć.

Kto zasłużył na ziele - niech się nim odświeży.

Bogu się nieśmiertelność - nam się Bóg należy,

Włącz ten dar, Płaczyboże, do Twych w niebie dziejów

I od czasu do czasu wspomnij dwóch Maciejów!" -

Wziął Płaczybóg podarek z tym bożym uśmiechem,

Co sprawił, że las z większym zieleniał pośpiechem,

I rzekł: "Dar to - nie lada, i skarb - nie drobnota -

I pewne przedłużenie wiecznego żywota!

Czymże was wynagrodzę - jaką z nieba chwałą

Za to, co się w tej chwili we wszechświecie stało!

Nic nigdzie nie posiadam, sam jestem - samiustek

Wpośród ziemskiej niedoli i zaziemskich pustek.

Trzeba w płacz mój na ślepo, z całych sił uwierzyć,

By chcieć ze mng żyć razem ąlboj razem - nie żyć.

Na krańcach mego płaczu będę na was czekał.

Nie zwlekajcie zbyt długo. Ja - nie będę zwlekał..."

I odszedł w sen za snami, by z tym zielem w dłoni

Zniknąć w jednej i w drugiej niebiosów ustroni.

Rzekł Maciej do Macieja: "Z ran moich niemało

Podczas rozmowy z Bogiem krwi się w świat przelało."

I na nogach się zachwiał i bardzo niezgrabny

Na trawę się wywrócił bokiem, jak wóz drabny.

Drugi Maciej na ból swój boczył się i srożył,

Lecz - by ciału dogodzić - obok się ułożył.

Rzekł jeden: "Czemuś taki srebrniasty na licu,

Jakbyś gębę przed chwilą wytarzał w księżycu?"

Drugi na to: "Już do snu nicość mnie kołycha.

Wiem, co we mnie cierpiało - nie wiem, co nacicha...

"Brak mi ziela... Ha, trudno! niech Bóg się posili -

Bardzo by się przydało i nam w "takiej chwili"

Naówczas do Macieja rzekł Maciej: "Macieju!

Tak mi dobrze w mym bólu^jak w samym Betleju...

Pragnę tylko ostatnich ku niebu przesileń,

By zrzucić ciała mego uciążliwą wyleń -

A zrzucając - nie jęknę ani się zasmucę.

Odwróć łeb byś nie widział, czym będę, gdy zrzucę,.."

Chciał się właśnie odwrócić Maciej od Macieja,

Ale go zamroczyła wielka beznadzieja!

A już śmierć się zbliżyła, By ich snem utrudzić.

Nie wiedziała, którego ma najpierw wystudzič.

Świat im w oczach zanikał... Nastały złe dreszcze.

I już świata nie było, a trwali gdzieś jeszcze...

Rzekł jeden: "Noc nadchodzi!" - a drugi rzekł: "Dnieje!" -

Tak zmarli jednocześnie obydwaj Macieje.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Spis rzeczy

Akcje promocyjne

Inne

Forum

Brozic

Dwaj Macieje

Komentarze