iśka
na pustyni serca
na pustyni ludzkiego serca
ścieli się czasem samotność
widzi tylko swój ból i łzy
i dla niej wstaje świt
na spękanej ziemi
samotność liże rozterki
w cieniu własnych myśli
niknie w przedsionku śmierci
i dla niej świeci rozgwieżdżone niebo
księżyc odbija światło
miewa krwawe zaćmienia
a jednak cieszy go życie w pełni
trzeba przejść własną pustynię
po widocznych śladach na piasku
jak inaczej uwielbić wschodzące słońce
kiedy mrok przykrył ziemię
Ilość odsłon: 1077
Komentarze
iśka
styczeń 10, 2019 09:35
Leszku,dziękuję za Twoją gościnę i komentarz-no tak nadzieja jest dla każdego,chyba,że ktoś się na nią całkowicie zamknie:)pozdrawiam
Leszek.J
styczeń 09, 2019 20:05
Jest smutek ale też i nadzieja i to dobre
Pozdrawiam