Brozic: Dzień skrzydlaty. Serwis poetycki.

Rozwidniły się w słońcu dwie otchłanie - dwa światy -

Myśmy byli - w obydwu...A dzień nastał skrzydlaty.

Nikt nie umarł w dniu owym - nie zataił się w cieniu...

I pamiętam, żem myślał o najdalszym strumieniu

Nie mówiłaś nic do mnie, lecz odgadłem twe słowa.

A on - zjawił się nagle... Zaszumiała dąbrowa.

Taki - drobny i nikły... I miał - ciernie na skroni.

I uklękliśmy razem - w pierwszej z brzegu ustroni.

W pierwszej z brzegu ustroni - w pierwszej kwiatów powodzi.

I zdziwiło nas bardzo, ze tak biednie przychodzi.

Ubożeliśmy chętnie - my i nasze zdziwienie...

A on - patrzał i patrzał... Cudaczniało istnienie...

Zrozumieliśmy wszystko! - I że właśnie tak trzeba!

I że można - bez szczęścia... I ze można - bez nieba...

Tylko drobnieć i malec od nadmiaru kochania.

A to była - odpowiedź, i nie było - pytania.

I już odtąd na zawsze przemilczeliśmy siebie.

A świat znów się stał - światem...i czas płynął po niebie.

I chwyciłaś źdźbło czasu, by potrzymać je - w dłoni,

A on - patrzał i patrzał... I miał - ciernie na skroni.

Spis rzeczy