Brozic: Epilog. Serwis poetycki.

Bracie, smutny mój bracie! Ty, co słyszysz wiecznie

Echa własnych odjazdów ku krańcom istnienia,

Ty, co duszę stworzoną od Bożego tchnienia,

Chcesz tchnąć dalej - w głąb marzeń, płonących słonecznie,

Gdy skroń twą melancholii pustelnicza cnota

Przy kuj e do szyb zimnych samotnej komnaty,

Pij truciznę mej pieśni, cenniejszą od złota,

Pieniącą się obłędem wonnym, niby kwiaty!

Dusza twoja w tym życiu, jak księżyc w jeziorze,

Odbiła się, na mgnienie rozjaśniając fale,

Jutro księżyc odpłynie w niewiadome dale,

Jezioro spustoszeje i ciemność je zmoże!...

Odwróć oczy od niego! Spójrz na gwiezdne szlaki,

Którymi iść masz dłużej, niżeli po świecie!

Pij truciznę mej pieśni i w tajemne znaki

Swych przeczuć wglądaj zawsze ufny, jako dziecię!

A oto przykazanie daję ci w żałobie

Z moich marzeń Synaju, gdzie ukryty płonę:

Czyń tak zawsze i dumaj, jak gdyby ku tobie

Oczy wszystkich umarłych były wciąż zwrócone!

Spis rzeczy